Jedna niekontrolowana decyzja zmienia wszystko cz.2

Cześć.

Dziś obiecana druga część miniaturki o batalii prawnej, autorstwa mojego i Kingi.

Nie wiem, czy jestem z niej zadowolona. Ale chyba jest niezła.

Cóż, prawda jest taka, że na nic więcej aktualnie mnie nie stać.

Ciao.

M.

***

- Granger? - zawołał Dracon, gdy Hermiona chciała wyjść z sali sadowej.

- Co powiesz na obiad? Uczcilibyśmy nasze zwycięstwo. - Nie chciał zostać sam na sam z dzieckiem i tylko dlatego zaproponował jej, żeby z nimi poszła. Ale nigdy by jej tego nie powiedział. Zatrzymała się z dłonią na klamce. Chłopiec przyglądał się jej ciekawie, wręcz oceniająco.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł - udała, że się waha. Tak naprawdę to nie wchodziło w grę. Był jej klientem i trwała batalia o jego dziecko. - To może mieć negatywne konsekwencje. Gdyby spotkali nas dziennikarze…

- Nie musimy iść w miejsce publiczne - przerwał jej. - Możemy…

- Moje biuro nie wchodzi w grę - teraz to ona wtrąciła się w jego wypowiedź. - Plotki...

- Myślałem o moim mieszkaniu. Tam moglibyśmy porozmawiać na spokojnie i nikt by nam nie przeszkadzał - wyjaśnił. Zrobiła niepewną minę, a on poczuł, że się nie zgodzi. Z pomocą przyszedł mu Allan.

- A ja bym chciał, żeby pani z nami poszła. - Dał jej rączką znak, żeby nachyliła się ku niemu. - Lubię panią - oznajmił jej do ucha. Wyprostowała się, trochę zdziwiona jego słowami. Dracon, który wszystko usłyszał, uśmiechnął się pod nosem. Wszyscy wiedzieli, że Granger uwielbia dzieci.

- No dobrze - zgodziła się. - Pójdę z wami. Ale muszę iść się przebrać. Poczekajcie przed ministerstwem.

- Pospiesz się! - zawołał za nią. Prawie się uśmiechnęła.

Pewne rzeczy nigdy się nie zmienią, podobnie jak ludzie.

***

- Adwokat w adidasach? - zakpił, patrząc na jej buty.

- Pod togą przecież nie widać - wyjaśniła. - Kiedy muszę, ubieram się w kostiumy i szpilki. Ale jak mam pewność, że nie jest to konieczne, nie robię tego.

- Szpilki na pewno są niewygodne - powiedział Allan z miną filozofa, który bardzo dobrze orientuje się w temacie kobiecej mody.

- Skąd wiesz? - zdziwiła się brunetka.

- Bo Elaine często potykała się na swoich butach i mówiła, że przez to nie może nosić mnie na rączkach. - Na twarzy chłopca widać było cień smutku.

- A lubisz to? - uśmiechnęła się do Allana kobieta. - Może tata to zrobi? - spojrzała porozumiewawczo na Dracona. Mężczyzna zrobił przerażoną minę, która na szczęście umknęła dziecku. Hermiona zmarszczyła brwi i sama pochyliła się ku chłopcu, podnosząc go z ziemi.

- Ale ty jesteś ciężki - zauważyła.

- Bo jestem już duży – wyjaśnił, a ona roześmiała się dźwięcznie. Chłopiec od razu przypadł jej do gustu.

***

Hermiona niosła chłopca aż do mieszkania Dracona. Allan opowiadał jej o swoim ukochanym misiu, którego wcześniej jego tata schował do swojej teczki.

- Będziesz gotował? - zapytała blondyna z ciekawością, stawiając chłopca na ziemi. Draco spojrzał na nią z politowaniem.

- Chyba kpisz – powiedział, szukając w kieszeni kluczy. - Mam pomoc domową. Gotuje i sprząta u mnie. Raz w tygodniu

- Mogłam się tego domyślić – mruknęła pod nosem. I tak to usłyszał.

- Granger. – Odwrócił się do niej, całą siłą woli skrywając urazę, która nagle pojawiła się na dnie jego duszy. Chłopiec wędrował wzrokiem od Dracona do Hermiony. - Kiedy zrozumiesz, że świat nie jest czarno-biały? Julie potrzebowała pieniędzy, ja kogoś, kto zajmie się moim domem. Raz w tygodniu sprząta i przy okazji gotuje mi obiady, a ja je sobie odgrzewam. Mieszka naprzeciwko, więc dla obojga to korzystny układ.

- Nie wiedziałam – powiedziała cicho. W końcu znalazł klucze i wpuścił chłopca do domu, a później kobietę. - Przepraszam.

- W porządku. Nie jesteś pierwsza, która mnie ocenia, choć nic nie wie – odpowiedział i zmienił temat. - Masz ochotę na pizzę i wino?

- Formalnie jestem w pracy – przypomniała. - Nie mogę.

- Nie żartuj. – Poprowadził ich w stronę kuchni. - Na pewno już nie wrócisz do pracy, a po rozprawie każdemu z nas należy się trochę luzu. - Przypomniał sobie o synu. - Chcesz do pizzy colę? - zapytał, nie pokazując po sobie zdenerwowania. Nie umiał obchodzić się z dziećmi. Będzie musiał poprosić kogoś o pomoc. Może jego matka się zgodzi? Allan powinien znać swoją rodzinę.

- Tak – ucieszył się chłopiec. Podczas gdy Draco podgrzewał pizzę, otwierał wino i szukał coli, młody Malfoy opowiadał Hermionie, jak wyglądało jego życie u Elaine. Była wdzięczna, że jej gospodarz tego nie słyszy. Zdążyła już zorientować się, że miał do tej kobiety osobisty uraz. Mógłby nie zdzierżyć tego, w jakich warunkach wychował się chłopiec. Musiała od niego wyciągnąć, co się stało, że zaszła w ciążę. Przy okazji będzie mogła użyć jako argumentu tego, czego się dowiedziała. Nagle chłopiec zerwał się na równe nogi i podbiegł do Dracona.

- Mogę ci mówić tato? - poprosił. Mężczyzna zamarł z kieliszkiem w reku.

- Oczywiście – odparł po chwili milczenia. - Żaden problem.

- A czy dostanę swój pokój? - dopytywał.

- Jeśli tylko będziesz chciał. - Hermiona wpatrywała się w chłopca, pewna, ąe ma w zanadrzu pytanie, które nie będzie przyjemne. W niczym się nie pomyliła.

- Ale nie będziesz mnie bił, prawda? - poprosił. Hermiona wymieniła z Draconem zaniepokojone spojrzenia.

Tego nie spodziewało się żadne z nich.

***

- Tato, a ja też pójdę do Hogwartu? - zapytał Allan, leżąc w łóżku. Na twarzy blondyna pojawił się lekki uśmiech. Chłopiec uwielbiał słuchać o szkole, w której miał nauczyć się posługiwania magią.

- Oczywiście, że tak - powiedział. - Przecież jesteś czarodziejem, jak wszyscy w naszej rodzinie.

- A do jakiego trafię domu? - pytał dalej chłopiec.

- To zależy od Tiary Przydziału - stwierdził, przypominając sobie, jak szybko kapelusz podjął decyzję o tym, gdzie on sam będzie mieszkał przez kolejne siedem lat.

- A opowiesz mi o domach? - dopraszał się młody, ciekaw, jak jest w tym fantastycznym miejscu, w którym jego tata uczył się magii.

- Jutro, szkrabie - poczochrał mu trochę włosy. - Musisz się przecież wyspać.

***

Hermiona siedziała w swoim biurze i przeglądała dokumenty o Elaine. Chciała wiedzieć o niej wszystko. Miała świadomość, że w tej sprawie najdrobniejsze szczegóły będą miały znaczenie. Ktoś jednak zaczął blokować jej dostęp do dokumentacji medycznej. Tym samym zyskała pewność, że znajduje się w niej coś, co powinna wiedzieć. Westchnęła. Będzie musiała się zgłosić do prokuratora o dostęp do kartoteki. Rozegra to tak, by nikt nie mógł jej odmówić. Nie ma innego wyjścia.

***

Draco siedział przy swoim biurku, trzymając ręce splecione na stole. Zdążył już przyzwyczaić się do gwaru, który robił jego syn i zaczęło mu to nawet sprawiać przyjemność. Tego dnia jednak w domu panowała cisza. Allan spędzał cały dzień u babci. Jego matka i syn od razu przypadli sobie do gustu, choć Narcyza na początku nie umiała uwierzyć, że ma dziecko. Dopiero gdy go zobaczyła, stwierdziła, że nie kłamał - charakterystyczne blond włosy i szare oczy były nie do podrobienia.

Zastanawiał się nad swoim następnym krokiem. Powinien powiedzieć Granger, jak doszło do tego, że Elaine zaszła z nim w ciążę, ale nie był w stanie. Nie rozmawiał o tamtym okresie ze swojego życia z nikim. Blaise też nauczył się o tym nie mówić. On zresztą szybko znalazł pocieszenie w ramionach Parvati Patil. Na początku był zdumiony i odradzał mu ten związek. Szybko jednak przestał, gdy zobaczył, jak łatwo stracili dla siebie głowy. Byli już dwa lata po ślubie, a ich sielanka wciąż trwała. Nigdy by tego głośno nie powiedział, ale nawet mu zazdrościł. Każdy z nich miał swoje demony i walczył z nimi jak mógł. Różnica była jednak taka, że jego ciemnoskóry przyjaciel był w stanie sobie z nimi poradzić, on natomiast był sam i zdarzało mu się nadużywać eliksirów nasennych.

***

- Musimy porozmawiać - rzuciła Hermiona, gdy tylko wszedł do jej gabinetu.

- O czym? - zapytał. Wiedział, czego będzie od niego chciała, ale chyba nie był gotów, by z nią o tym rozmawiać.

- O tobie i Elaine. Nie udawaj,  że nie wiesz.

- Nie mam ci nic do powiedzenia - rzucił twardo, mając nadzieję, że to wystarczy. Hermiona zamknęła zaklęciem drzwi. Milczała dłuższą chwilę.

- Chcesz odzyskać dziecko? - zapytała po prostu.

- Oczywiście, że chcę - obruszył się, patrząc na nią ze zdziwieniem.  

- Więc albo powiesz mi, co się stało, albo możesz sobie szukać nowego adwokata - postawiła chłodno warunek. Wstał. Oparła brodę na złączonych dłoniach, czekając na jego odpowiedź.

- Dobrze - powiedział w końcu. - Kolacja? Dziś wieczorem?

- Słucham? - zdziwiła się.

- Jeśli mam ci opowiedzieć, co się działo, niech to się stanie na moich warunkach.

- Dobrze - skapitulowała, zadowolona, że udało się jej zmusić go do szczerości.

***

Długo zastanawiała się, co ma ubrać. Stała przed szafą już od trzydziestu minut.  Niby szli na kolację, aby rozmawiać o rozprawie, a z drugiej strony kolacja to kolacja. Świece, elegancki kelner, wypolerowane kieliszki do wina.

Jeszcze raz spojrzała na równo powieszone sukienki. Od samego początku rzucała jej się w oczy czerwona dopasowana sukienka do kolan, którą miała kiedyś na sobie na nieudanej randce. Może teraz przyniesie jej szczęście i Draco zdradzi jej swoje najskrytsze tajemnice?

***

- Tato, spędzimy dziś wieczór razem i poczytasz mi bajki? - Allan wbiegł do sypialni ojca, w rękach trzymając kilka książek. Blondyn uśmiechnął się, gdy zauważył “Baśnie Barda Beedle’a” i poczuł coś na kształt zawodu, że nie będzie mógł spełnić prośby dziecka. Mały był ubrany w szary dres, który dostał od Narcyzy, która specjalnie na zakupy wybrała się do mugolskiego centrum handlowego.

- Dziś niestety nie - powiedział. - Idę na kolację z Hermioną.

- A co będziecie robić na tej kolacji? - Chłopiec usiadł w ulubionym fotelu ojca i zaczął energicznie machać nogami, wyraźnie ciekawy odpowiedzi.

Draco spojrzał na swojego syna i uśmiechnął się delikatnie.

- Co się robi na takich kolacjach?- zastanowił się chwilę. - Będziemy jeść i rozmawiać.

- O czym? - pytał dalej.

- A masz jakiś pomysł? - zainteresował się, nie chcąc zdradzić mu, o czym będą mówić.

- O tej nowej bajce, którą mi wczoraj czytałeś. Była naprawdę super.

- Przemyślę to - obiecał. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Powoli zaczynał czuć, że młody jest naprawdę jego synem. Obiecał sobie, że będzie dla niego ojcem, jakiego nigdy nie miał.

***

Jak zawsze, proszę o komentarze :)