Święty Mikołaj

Obrazek wykonany przez moją niezastąpioną betę, Anię;

miniaturka również została poprawiona przez nią :*

Dziękuję, kochana <3

Moi drodzy, dziś krótko .

Zbliżają się święta, a mnie wpadł do głowy pomysł

na pewną miniaturkę.

Mam nadzieję, że będzie dobrze bawili

się przy jej czytaniu, tak jak ja przy tworzeniu.

PS. Z rzeczy mniej świątecznych

zapraszam na rozdział 12. Rozdział

13 ukaże się w okolicy Nowego Roku,

prawdopodobnie jeszcze przed nim.

***

- Nie zrobisz tego.

- Zrobię.

- Hermiono Granger… - zaczęła Ginny.

- Malfoy – poprawiła ją przyjaciółka.

- Hermiono Malfoy. To, że twój mąż cię kocha, jeszcze nie znaczy, że się na to zgodzi.

- Oczywiście, że to zrobi. – Nic ani nikt nie był w stanie zachwiać pewności siebie brunetki, która od pięciu lat dumnie nosiła nazwisko męża wywodzącego się z kręgu najwyższej arystokracji.

- Wątpię. – Pani Potter nie podzielała jej stanowiska.

- A jeśli tak? – zapytała Hermiona, patrząc na przyjaciółkę przekornie.

- Święta spędzimy u was – powiedziała, pewna, że i tak zakład nie dojdzie do skutku. – Ale jeśli nie… - zawiesiła na chwilę głos. – Przez najbliższe dziesięć lat spędzacie wszystkie uroczystości u nas.

- Stoi. – Brunetka wyciągnęła ku niej rękę. Ginevra Potter nie miała innego wyjścia niż uścisnąć jej dłoń.

- Wszystkie chwyty dozwolone? – dopytała niewinnie Hermiona.

- Tak – odpowiedziała bez namysłu przyjaciółka.

Nie miała przy tym pojęcia, że w głowie jej towarzyszki kiełkuje już pewien plan…

***

- Kingsley, mam do ciebie wielką prośbę – zaczęła Hermiona, podchodząc do biurka i siadając w fotelu wygodnie.

- Dla ciebie wszystko, wiesz o tym – uśmiechnął się Minister Magii.

- Nie możesz pozwolić Draconowi przyjść w piątek do pracy – powiedziała poważnie.  

- Tylko tyle? – zdziwił się mężczyzna, marszcząc brwi.

- Nie wiesz jeszcze, co planuję – roześmiała się kobieta.

- Powinienem się bać? – zapytał jeszcze.

- Ty nie. – Śmiała się dalej. – Ale mój mąż owszem.

- To będzie coś niezwykłego, prawda?

- Owszem – potaknęła. – Dlatego nie możesz tego przegapić i zapraszamy cię do nas na kolację w piątek.

***

Hermiona siedziała na fotelu swojego męża i podziwiała panoramę Londynu rozciągającą się z okna jego gabinetu. Na twarzy miała szeroki uśmiech. Zaledwie kwadrans wcześniej wysłała mu sowę z informacją, co się stało i z jedynym możliwym według niej rozwiązaniem tej niekomfortowej sytuacji. Napisała mu też, że nie ma innego wyjścia (bo przecież próbowała je znaleźć, a tak przynajmniej miał myśleć) i że mogą to jeszcze przedyskutować. Po namyśle dopisała „PS. Czekam w Twoim biurze”.

Odchyliła głowę do tyłu i w tej samej chwili otworzyły się drzwi do gabinetu. Poderwała się na równe nogi, żeby nie stracić ani sekundy z tego zabawnego widowiska.

- Nie ma mowy! – krzyknął Draco.

- Ale, kochanie... – Chciała coś powiedzieć, ale on nie dał sobie przerwać.

- Nie zrobię tego! – wyrzucił z siebie. Hermiona zmrużyła oczy, choć zbierało jej się na śmiech. W tej sytuacji jej mąż był taki przewidywalny…

- Kochanie. Nie chcesz, żeby nasze dzieci miały prawdziwe mikołajki? – spytała z troską.

- Oczywiście, że chcę – oburzył się blondyn, szukając czegoś w papierach.

- Więc dlaczego nie chcesz tego zrobić? – udała, że nie rozumie jego zachowania.

- To nie tak, że nie chcę – uciekł od odpowiedzi. – Tylko muszę pracować.

- Nie musisz – uśmiechnęła się chytrze. – Masz wolne.

- Ale jak to wolne? – zdumiał się.

- Razem z ministrem uznaliśmy, że ostatnio się przemęczasz, więc przyda ci się trochę odpoczynku. – Skinęła lekko głową, widząc, kto stoi za szybą.

- Kingsley! – wrzasnął, tracąc nad sobą panowanie. Zapomniał przy tym, że jego przełożony może usłyszeć większość rozmów prowadzonych w gabinecie.

- To ja tu mówię po nazwisku, Draco – zaakcentował jego imię minister, wchodząc do środka. - W czym problem? – zapytał z ognikami w oczach.

- Nie mogę w piątek mieć wolnego – powiedział z nadzieją w głosie. – Muszę dokończyć projekt nowej ustawy.

- Jest już skończony, oddałeś mi go wczoraj – przypomniał mu z wesołą miną mężczyzna.

- Poprawki? – Draco nie tracił wiary, że można coś zrobić, żeby nie musiał zachowywać się przed własnymi dziećmi jak błazen.

- Jest na tyle dobra, że nie trzeba ich wprowadzać. Moi doradcy mówią to samo. Poza tym – uśmiech nie schodził z jego twarzy – twoja urocza małżonka zaprosiła mnie na piątkową kolację, żebym niczego nie przegapił.

***

- Kochanie, a może im powiemy, że Mikołaj nie istnieje? - Draco wciąż kombinował, jak się wykręcić od przykrego obowiązku.

- Co ty mówis, tatusiu? - Trzyletnia blondynka z oczami jak czekolada spojrzała na niego smutno.

- Mikołaj nie istnieje? - zawtórował jej brat bliźniak, wyginając usta w podkówkę.

Hermiona odwiesiła płaszcz na wieszak i kucnęła przy swoich dzieciach, obdarzając jednocześnie męża wściekłym spojrzeniem.

- Oczywiście, że istnieje - powiedziała. - I w piątek do was przyjdzie, jeśli będziecie grzeczni, zobaczycie. A teraz zmykajcie do siebie. Porozmawiam z tatą i zaraz was zawołamy na obiad. - Gdy tylko dzieci wyszły, odwróciła się do niego i położyła dłonie na biodrach. - Co ty robisz? - zmarszczyła brwi.

- Nie wiedziałem, że tam są - bronił się.

- Trzeba było myśleć - syknęła i wskazała mu głową  drzwi, jednocześnie kładąc palec na ustach.

- A co jeśli Mikołaj nie istnieje? - spytała Rosie.

- Istnieje, nie martw się - pocieszył ją Scor.

- Na pewno? - spytała dziewczynka. - Bo tatuś mówił…

- On się nie zna - powiedział z przekonaniem chłopiec. Hermiona mruknęła coś pod nosem, a głosy dzieci przestały być słyszalne.

- Wiesz, co masz zrobić? - zapytała.

- Naprawdę muszę to robić? - skrzywił się z niezadowoleniem.

- A znasz inny sposób na przekonanie ich, że Mikołaj jednak istnieje? - zapytała, wciąż patrząc na niego uważnie.

- Chyba nie - odpowiedział, nadal się krzywiąc.

- Więc? - zainteresowała się.

- Dobra, dobra. Zrobię to. Zadowolona?

***

- Jak ci się to udało? - zdziwiła się Ginny, szukając w kosmetyczce różu i pudru.

- Sam nieświadomie mi pomógł - powiedziała lekko Hermiona, przesuwając różdżkę między palcami. Jej przyjaciółka już chciała prosić o rozwinięcie myśli, gdy nagle rozległo się pukanie do drzwi.

- Wejdź, kochanie! - zawołała brunetka, mrugając wesoło do przyjaciółki.

- Co tu robi Ginny? - palnął Draco zamiast przywitania.

- Pomoże mi cię przygotować - wyjaśniła. - I może byś się przywitał? - skarciła go.

- Cześć - mruknął, z niechęcią patrząc na czerwono-biały strój leżący na oparciu wanny koło jego żony. Hermiona posłała przyjaciółce szelmowski uśmieszek, dobrze wiedząc, o co zapyta mąż. - Naprawdę muszę to ubierać?

- Tak. - Znów otworzył usta, ale powstrzymała go ruchem dłoni. - Trzeba było nie mówić dzieciom, że Mikołaj nie istnieje. - Ginny nie wytrzymała i zaczęła się głośno śmiać i nawet zabójcze spojrzenie Dracona nie było w stanie jej uspokoić.

***

- Kiedy przyjdzie Mikołaj? - niecierpliwiła się Rosie, siedząc na oparciu fotela i machając nogami. - Powinien już być…

- Zaraz - uspokoił ją Harry, posyłając Ronaldowi rozbawione spojrzenie. Rudzielec parsknął śmiechem. On też był bardzo ciekawy tego, co miało się za chwilę wydarzyć.

- Ale jesteś pewien? - zapytała blondyneczka, a dwóch synów Wybrańca spojrzało na niego uważnie.

- Oczywiście, że tak - potwierdził, z powrotem poważniejąc.

- To dobrze - powiedział James.

Tymczasem w holu…

- Co ja miałem powiedzieć? - zapytał Draco, uginając się pod ciężarem worka. - Hej hej?

- Hohoho - powtórzyła po raz piąty Hermiona. - Czy są tu jakieś grzeczne dzieci? - Mąż powtórzył za nią tą zdanie, czując się idiotycznie. Wiedział jednak, że nie ma już wyjścia. Sam się na to zgodził i teraz musiał wywiązać się ze swojej obietnicy.

- Wejdę pierwsza - powiedziała brunetka, wyczuwając niezłą zabawę.

- Mhm - mruknął, idąc za nią.

- Dzieci, macie gościa! - zawołała, raźnym krokiem wkraczając do salonu.

- Mikołaj przyszedł? - zaciekawił się Scor, a Rosie na wszelki wypadek schowała się za nogę Harry’ego, który z trudem utrzymał powagę.

- Tak - powiedziała Herm.

- Hohohoh! - zawołał tubalnie Draco zza gęstej białej brody. - Czy są tu jakieś niegrzeczne dzieci? - Scorpius uciekł za fotel. Albus spojrzał na niego podejrzliwie, James natomiast podszedł do niego ciekawie i z całej siły pociągnął za wąsy. Hermiona w tej chwili podziękowała sobie za to, że przytwierdziły sztuczne włosy zaklęciem czasowego przylepca.

- Jak się tu dostałeś? - zapytał z ciekawością.

- Saniami zaprzężonymi w renifery i…

- Hermiono, on umie mówić - wtrącił się Kingsley, który do tej pory spokojnie siedział koło kominka.

- … i przez kominek - wyartykułowała cicho, ledwo poruszając ustami.

- Przez kminek - powtórzył Mikołaj, marszcząc brwi.

- A nie przez kominek? - zastanowił się Albus.

- A gdzie pozostałe dzieci? - zmienił temat Draco, żeby dłużej się nie pogrążać i nie być dłużej pośmiewiskiem rodzin przyjaciół. - Może rozdamy prezenty?

- Prezenty? - Wychyliła zza nogi wujka Ros.

- Dużo ich masz? - zainteresował się Albus, wystawiając głowę znad sofy.

- A byliście grzeczni? - uratował sytuację Harry.

- Chyba się spóźniliśmy - usłyszeli nagle od drzwi. Do salonu wtargnęło trochę zimnego powietrza, które zgasiło ogień w otwartym kominku, a na progu pojawiły się dwie zaśnieżone postaci.

- Cześć Blaise, Pansy. - Hermiona wstała, by przytulić przyjaciół, nie przejmując się przy tym, że mąż karci ją wzrokiem.

- Dużo nas ominęło? - zapytała kobieta, strząsając z ciemnych loków śnieg.

- Mikołaj miał dać nam prezenty - powiedział Albus.

- Myślisz, że dla nas też się coś znajdzie? - zapytał Blaise.

- Mikołaj przychodzi tylko do grzecznych dzieci - poinformował go Harry, parskając śmiechem.

- Co już cię wyklucza - dodał Minister Magii. Ron zawtórował mu śmiechem.

- To jak będzie z tymi prezentami? - poparł brata James.

- Już, już - mruknął Draco, marząc o tym, żeby zniknąć.

Kwadrans później było już po wszystkim. Dzieciaki z zadowoleniem ściskały swoje paczki, nawet dorośli dostali małe co nieco. I tak na przykład Blaise przyciskał do siebie butelkę Ognistej, Pansy komplet kosmetyków do makijażu, a Harry zestaw do konserwacji mioteł. Draco zerknął na swoją żonę niespokojnie, nie wiedząc, co ma robić. Ginny próbowała rozpalić kominek, parząc palce dziesiątą zapałką, a jej przyjaciółka zajęta była oglądaniem jakiegoś sporych rozmiarów pudełka, które otrzymała.

- Co teraz? - zapytał, ledwo poruszając ustami. Hermiona wskazała mu głową drzwi, a Draco zabrał worek z podłogi i już chciał ruszyć w stronę wyjścia, gdy w miejscu zatrzymał go głos Rosie, której nagle Mikołaj przypadł do gustu, zaraz po tym, jak wręczył jej wymarzoną lalkę.

- A pokazes nam swoje sanki i lenifely? - poprosiła. Mężczyzna zamarł, ignorując nerwowe śmieszki.

- Muszę iść dać prezenty innym dzieciom - powiedział w końcu, przełykając ślinę. - Mam mało czasu.

- Ale przyjdź jesce - poprosiła dziewczynka. - I następnym lazem mozes mi dać inną lalkę. - Przytuliła się do jego nogi ufnie.

- Zobaczę, co da się zrobić - obiecał z rozbawieniem. - Ale muszę już iść - poinformował ją.

- Dobze. - Puściła go i pozwoliła mu odejść. - A jak tatuś wlóci, to powiem mu, ze Mikołaj jest fajny i ze ma buty takie jak on.

***

Kilka godzin później...

- Muszę przyznać, że udało ci się - powiedziała Hermiona, upijając łyk wina z kieliszka i sięgając po szal, który wcześniej rzuciła na oparcie fotela.

- Mnie zawsze wszystko wychodzi - powiedział z zadowoleniem. - Zimno ci? Może zapalę w kominku?

- Nie trzeba - zaprzeczyła. - Ale możemy wykorzystać to, że dzieci śpią - uśmiechnęła się szeroko i spojrzała na męża z czułością.

- Doprawdy? - zainteresował się.

- Pójdziemy na spacer. - Zerwała się na równe nogi. - Trzeba spalić tą całą kolację. - Chciała przejść do przedpokoju, ale nie było jej to dane. Mężczyzna złapał ją w pasie i przyciągnął do siebie, chowając twarz w jej włosy.

- Kocham cię - wyszeptał.

- Ja ciebie też - odpowiedziała, napawając się jego zapachem. Już miał ją pocałować, gdy figlarnie odsunęła się od niego i spojrzała mu w oczy z rozbawieniem. - Chodź, chodź. - Pokiwała palcem. - Spacer nie będzie czekał.

***

Jednocześnie, korzystając z okazji:

Chciałabym Wam życzyć wesołych świąt,

spełnienia najskrytszych marzeń,

powodzenia we wszystkich przedsięwzięciach,

które podejmiecie, i żebyście na swojej

drodze spotkali, tak jak ja,

wielu dobrych ludzi i przyjaciół,

którzy sprawią, że spełnianie

Waszych marzeń stanie się możliwe;

żeby Ci ludzie, których już

określacie jako przyjaciół,

byli gotowi skoczyć z Wami na księżyc

albo jeszcze wyżej.

eMKa