8. Kolacja, przeprowadzka i powrót do domu

Cześć.

Rozdział jest opublikowany dzisiaj, bo mam go naprawdę dość. Serio, mało który mnie tak denerwuje. Nawet mi się podoba, ale mimo to mam do niego coś, choć nie do końca wiem, co. Ponadto, podjęłam decyzję, że jednak będę publikowała dwa rozdziały miesięcznie, trochę krótsze niż wcześniej.

Miłego czytania,

M.

PS. Zapraszam na swoją miniaturkę na blog Venetii, która zamyka cykl publikacji innych autorek. Tam również liczę na Wasze komentarze :)

Kinga - raz jeszcze wszystkiego najlepsiejszego :)

***

Hermiona spojrzała w lustro, krytycznie oceniając swój strój. Cała jej sypialnia była zarzucona ubraniami, a ona wciąż nie wiedziała, czy może iść w tym, co miała na sobie. Z jednej strony wiedziała, że będzie to dość luźna kolacja, a z drugiej podejrzewała, że Harry i Ginny mieli wszystkim coś ważnego do powiedzenia.

Narzuciła na bluzkę żakiet i doszła do wniosku, że może być. Wsunęła na stopy szpilki, w międzyczasie ubierając na siebie jeszcze płaszczyk, jako że zapowiadał ko się dość chłodny wieczór. Schowała do kieszeni dokumenty i kluczyki do auta, po czym wyszła z mieszkania. Nawet nie musiała myśleć o zabezpieczaniu alarmu, robiła to już automatycznie. Zeszła po schodach, zastanawiając się, co ją tak właściwie podkusiło, żeby tam iść. Żeby jeszcze tam był tylko Zabini z żoną, ich nawet lubiła, ale nie, jej przyjaciele musieli jeszcze zaprosić tą tlenioną fretkę, która umiała uprzykrzyć jej życie jak nikt inny.

Wsiadła do auta, mając nadzieję, że mimo dość późnej pory w mieście nie będzie korków. Niestety, musiała porzucić marzenia już na pierwszym skrzyżowaniu, gdzie miał miejsce jakiś wypadek, w konsekwencji którego cala droga była zablokowana.

***

Ginny wyjęła kieliszki i odwróciła się do narzeczonego, przecierając je ścierką.

- Harry, gdzie jest Hermiona? - zapytała, oglądając je pod słońce.

- Zadzwoniła, żeby powiedzieć, że się spóźni. Podobno stoi w jakimś korku - wyjaśnił Harry, otwierając butelkę wina.

Ruda przeszła do salonu, by porozstawiać resztę zastawy na stole. Przy swoim nakryciu postawiła jedynie szklankę. Narzeczony spojrzał na nią, zdumiony, ale nie skomentował tego. Widocznie jego ukochana nie miała ochoty na alkohol. Zadzwonił dzwonek do drzwi, a po chwili mieszkanie zaroiło się od gości.

- Gdzie jest Draco? - zapytała Ginny, siadając koło Harry’ego i Pansy.

- Będzie niedługo - odpowiedział Blaise. - Znając go, jeszcze stoi przed lustrem.

- Wcale nie - usłyszeli, a w progu salonu stanął blondyn. Julie wybuchnęła śmiechem.

- Widzisz? - zwróciła się do bruneta. - Źle go oceniłeś. Dziś skrócił pobyt w łazience i zajęło mu to tylko godzinę - wyjaśniła, a wszyscy zawtórowali jej wybuchowi wesołości.

- Dziś tylko pół - zwrócił się do niej z czarującym uśmiechem. - Jak zawsze jesteś piękna, ciąża bardzo ci służy - skomplementował ją.

- Nie bajeruj mojej narzeczonej - zwrócił mu żartobliwie uwagę Dave. - Musisz znaleźć sobie swoją, ale uprzedzam, że ładniejszej i tak nie znajdziesz.

- On już znalazł, tylko jeszcze o tym nie wie - powiedział Blaise. - Siadaj, stary. - Poklepał miejsce koło siebie, zanim blondyn zdążył otworzyć usta, by zaprotestować. Usiadł na krześle i odwrócił się do Ginny.

- Co to za okazja? - zapytał z ciekawością. Koło niego zostało jedno wolne nakrycie.

- Zobaczysz, jak już będą wszyscy - rzuciła Gin, uśmiechając się do narzeczonego. - Na razie to tajemnica. - Harry już miał zamiar zapytać, co knuje jego ukochana, gdy w tej samej chwili zadzwonił dzwonek do drzwi. Wstał i otworzył brunetce, która wręczyła mu butelkę wina.

- Cześć, Hermionko - przywitał się z nią pogodnie. Odstawił alkohol na półkę i pomógł jej zdjąć płaszcz, a potem wpuścił przed sobą do salonu.

Weszła do pokoju i zamarła. Jedyne wolne miejsce znajdowało się obok Malfoya. Usiadła koło niego, piorunując Harry’ego wzrokiem. Ginny w tym czasie wróciła z kuchni i usiadła u szczytu stołu u boku ukochanego. Posłała uśmiech przyjaciółce, która właśnie nakładała sobie sałatkę.

- Wino? - zapytał Dracon, pokazując jej butelkę.

- Poproszę - powiedziała. Pozostali mężczyźni również napełnili kieliszki swoich towarzyszek.

- Kochani. - Ginny wstała od stołu - Zaprosiliśmy was tutaj, bo jest to dla nas dość szczególny wieczór. Po pierwsze, już jutro przeprowadzamy się do naszego wspólnego domu. Po drugie... To utrzymywaliśmy w sekrecie dość długo, ale… - zawiesiła na chwilę głos, chcąc zrobić większe wrażenie - będziemy rodzicami dwójki dzieci…

- Będziemy mieć bliźniaki? - zdziwił się Harry.

- Jakie bliźniaki? - przerwał im głos dobiegający od drzwi.

***

Ron wkroczył do mieszkania przyjaciela, dziwiąc się, że nikt nie zamknął drzwi. Towarzysząca mu kobieta weszła przed nim, uśmiechając się niepewnie. Ronald pomógł zdjąć jej płaszcz i ruszył w stronę salonu, kierując nią lekko. Już jakiś czas temu dowiedział się, że Harry i jego siostra zamieszkają razem przed ślubem. Powiedział to swojej towarzyszce już wcześniej, wiedząc, że mieszkanie Harry’ego będzie już w większości puste. Mieli wpaść później, okazało się jednak, że rodzice dziewczyny muszą wrócić pilnie do pracy, wiec podjęli decyzję o wcześniejszym dołączeniu do przyjaciół.

Nagle dobiegł go głos przyjaciela mówiący coś o bliźniakach. Popchnął drzwi, chcąc dowiedzieć się, o co chodzi.

- Jakie bliźniaki? - zapytał zdumiony.

- Cześć, braciszku. Siadaj - powiedziała Ginny. - Spodziewaliśmy się ciebie później - dodała. Tuż za rudzielcem weszła jakaś kobieta. - I samego.

- Parvati? - zapytała Hermiona.

- W zasadzie to Padma. - Kobieta posłała jej niepewny uśmiech, czując się lekko zestresowana.

- Dawno się nie widziałyśmy - stwierdziła Ginny, po czym uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. - Siadajcie.

Na stole pojawiły się dwa nakrycia i dodatkowe krzesła. Padmie od razu ulżyło, że została potraktowana jak członek rodziny. Blaise szybko napełnił jej kieliszek, podczas gdy Ron odsuwał krzesło. Gdy uspokoił się zamęt spowodowany przybyciem niespodziewanych gości, Ginny znowu zabrała głos.

- Tak więc, jak mówiłam, mamy dla was kilka informacji. I nie, nie będziemy mieć bliźniąt - dodała szybko w odpowiedzi na zdziwione spojrzenie Harry’ego. - Zdecydowaliśmy się adoptować po ślubie Teddy’ego, a ja jestem w ciąży, więc będziemy rodzicami… - Harry podniósł się i pocałował ukochaną, przerywając jej wywód. Hermiona spojrzała na nich z uśmiechem. Bardzo cieszyła się ich szczęściem. Oboje sobie na nie zasłużyli. Może jedynie pani Weasley nie powinna dowiadywać się o tym przed ślubem.

- Gratulacje - powiedziała Padma, wciąż będąc lekko zawstydzona.

- Dziękujemy - odparł Harry, lekko przekrzykując gwar, który się zrobił.

- Hermiona, a ja kiedy zostanę ciocią? - zapytała Julie, dobrze wiedząc, jak zareaguje jej przyjaciółka. Brunetka, czując się jak u na obiedzie rodziców, którzy często ją o to pytali, nie zdążyła nic jednak powiedzieć, bo w rozmowę wtrącił się Blaise.

- Pewnie niedługo. Tylko nie spiesz się za bardzo, Smoku - wyszczerzył się w złośliwym uśmiechu. - Wiesz, ruda - zwrócił się do Ginny - zastanawia mnie, ile Hermiona miałaby w tym psychoteście punktów.

- Trzydzieści - poinformowała go wspomniana wyżej kobieta, a reszta obecnych spojrzała na nich ze zdumieniem.

- Robiłyśmy ten test. - Hermiona i Draco załapali od razu, o co chodziło. I wcale a wcale im się to nie podobało.

- Jacy oni są podobni. - Brunet otarł nieistniejącą łezkę, narażając się na dwa wściekłe spojrzenia.

- Wcale nie! - wrzasnęli jednym głosem główni zainteresowani. Towarzystwo znów wybuchnęło śmiechem i nawet Padma, która na początku nie czuła się pewnie w tym zgranym towarzystwie starych znajomych, pomyślała, że jednak wszyscy są naprawdę w porządku.

***

Trzy godziny później Hermiona siedziała z przyjaciółkami i Padmą przy stole, przegryzając jakieś ciastka. Dziewczyny rozmawiały głównie o dzieciach i sprawach związanych z małżeństwem i dziećmi. Hermiona wymieniła z dziewczyną Rona znudzone spojrzenia i po chwili pogrążyły się w rozmowie na inny, przyjemniejszy temat, jakim była transmutacja. Panowie w tym czasie dyskutowali o quidditchu i jakimś nowym zwodzie, który został wynaleziony przez Leo i zmuszał zawodnika do niebezpiecznego manewru w powietrzu.

- Która godzina? - zapytała nagle Hermiona.

- W pół do dwunastej - odpowiedziała ruda.

- Merlinie. - Zerwała się na równe nogi. - Muszę już wracać. Jutro idę przecież do pracy.

- Odprowadzę cię - zadeklarował ku powszechnemu zdumieniu Malfoy. Pozostali panowie, którzy opróżniali trzecią butelkę Ognistej, zamarli, a kobiety spojrzały na niego zdumione. - Nie róbcie takich dziwnych min. Granger przyjechała autem, a pila alkohol.

- Masz prawo jazdy? - zdziwiła się Hermiona, której na chwilę odebrało mowę.

- Nie - powiedział spokojnie. - Ale ty piłaś i nie powinnaś wsiadać za kierownicę.

- Więc się teleportuję. Nie zgrywaj miłosiernego. Zawsze radziłam sobie sama i teraz też dam sobie radę.

Draco spojrzał na nią, zaskoczony jej napastliwym tonem. Usłyszał też, jak Blaise mówi cicho do Wybrańca, że nawet lubi, gdy on i Granger się przekomarzają, bo ma to w sobie jakiś urok. Dodał też chyba coś o ich dzieciach, które będą bardzo kłótliwe i postanowił, że przy pierwszej lepszej okazji nagada Blaise’owi za jego złośliwe docinki.

Spotykanie się z Granger nie wchodziło w grę. Problemem nie było jej podejście, tylko to, że zwyczajnie jemu nie chciało się zabiegać o jej uwagę. Po co mu ona, skoro na świecie jest dużo równie albo może nawet bardziej interesujących kobiet? 

- Rozszczepisz się - powiedział, wykorzystując jedyny argument, który przyszedł mu do głowy. Ruszył za upartą brunetką do holu, również chcąc wrócić do domu. 

- Dam sobie radę - burknęła, zamykając drzwi, by nikt nie słyszał ich rozmowy. 

- Jasne, a ja jestem jednorożcem - odparował spokojnie. - Odprowadzę cię i nie ma o czym mówić. I tak, wiem, gdzie mieszkasz. - Hermionie nie chciało się już z nim dyskutować. Marzyła tylko, żeby dał jej spokój i doszła do wniosku, że im prędzej pozwoli mu zrobić to, czego chciał, tym prędzej się go pozbędzie.

***

Dziesięć minut później stali pod jej mieszkaniem. Hermionie pozostało jedynie zdjąć bariery i wejść do środka. Nie chciała jednak robić tego w jego obecności.

- Możesz już iść - powiedziała, wkładając dłoń do kieszeni, gdzie schował klucze. Przeszukała cały płaszcz, ale ich nie znalazła.

- Tego szukasz? - zapytał Dracon, trzymając w palcach komplet z jej ulubionym breloczkiem.

- Oddaj. - Sięgnęła po nie, ale on po prostu podniósł rękę do góry. - Co będę z tego miał? - spytał ze złośliwym uśmieszkiem.

- Pomyślmy… - zastanowiła się i dała mu znak, żeby się pochylił ku niej, jakby chciała zdradzić mu jakiś sekret. - Chyba wiem - wyszeptała mu do ucha.

- Czyli? - zapytał cicho, podejmując jej grę.

- Satysfakcję - wyszeptała po raz kolejny. Był tak zdumiony jej odpowiedzią, że opuścił rękę, a ona szybko wyrwała mu klucze.

- Nieźle, Granger - wyrwało mu się, jakby bez udziału jego woli.

- Wiem, Malfoy. Dobranoc. - Uśmiechnęła się złośliwie, manewrując pękiem przy zamku i wchodząc do mieszkania. - Do zobaczenia jutro.

***

Hermiona, już po prysznicu, umyciu zębów i zmyciu makijażu, usiadła w kuchni na stołku barowym ze szklanką wody. Alkohol przyjemnie szumiał jej w głowie i z rozbawieniem zauważyła, że jej przyjaciółka zostawiła na blacie “BravoWitch”.

Przypomniała sobie, co na samym początku kolacji powiedział Blaise.

Na pewno nie miał racji, pocieszyła się, na pewno żartował.

Przeczytała wszystkie pytania powoli, zastanawiając się, jakby odpowiedziała. Sięgnęła po długopis i zaczęła zaznaczać to, co uznała za najbardziej zbliżone do swojego charakteru. Później zapisała sumę punktów, która jej wyszła. Odpowiedzi nie chciała sprawdzać, przynajmniej jeszcze nie w tej chwili. Potem przewróciła kilka kartek, aż w końcu zatrzymała się na stronie, na której widniało olbrzymie zdjęcie Ginny i Harry’ego. Westchnęła do siebie w duchu. Opublikowano kolejny artykuł, którego autor bądź autorka trochę zbyt głęboko roztrząsał ich życie prywatne. Przeleciała wzrokiem tekst, kręcąc głową. Tym razem autor rozwodził się nad rzekomą bezpłodnością rudej ukochanej Wybrańca, bo do mediów już wyciekła informacja o planowanej adopcji.

***

- Harry, kochanie, czytałeś może najnowszą gazetę? - zawołała Ginny z kuchni. - Nie, a co? - zainteresował się brunet, odsuwając od siebie dokumenty i dołączając do ukochanej, która sączyła kawę, przeglądając najnowsze wydanie Czarownicy.

- Jestem bezpłodna - palnęła bezmyślnie.

- Ginny…? - spojrzał na nią ze zdumieniem. - Dlaczego mówisz mi o tym dopiero teraz? - Ruda prawie się roześmiała, widząc minę Harry’ego.

- Przecież jesteś w ciąży… - zorientował się po chwili, uderzając się dłonią w czoło.

- Tak napisali w gazecie, więc to musi być prawda - powiedziała poważnie, podchodząc do niego i całując go za uchem. Musiała do tego stanąć na palcach, gdyż różnica wzrostu między nimi była naprawdę całkiem spora. Umiejscowił swoje dłonie na jej talii, poddając się jej pieszczocie. Uniósł ją lekko i posadził na blacie, całując ją w usta.

- Wiesz, skoro my wiemy, że ich teoria jest błędna, to może postaramy się o następne? - zaproponował, wsuwając dłonie pod jej koszulkę.

- Jesteś niepoprawny - roześmiała się po raz kolejny, odchylając głowę do tyłu i dając mu większy dostęp do swojej szyi. - Dwa to dla ciebie za mało?

- Zdecydowanie tak - powiedział. - Jedynacy są straszni. Wystarczy, że wspomnę Dudleya…

- Możemy mieć ich więcej - zgodziła się ze śmiechem. - Ale na razie musi nam wystarczyć Teddy i to, które się urodzi. - Wspięła się na palce i pocałowała go mocno, kładąc jego ręce na swojej talii.

***

- Granger, możemy porozmawiać? - zapytała Pansy, opierając się o ścianę stadionu.

- Jasne - odpowiedziała ze zdziwieniem brunetka.

- A o czym? - zainteresowała się.

- O Draco. - Uśmiechnęła się, widząc nagle niezbyt zadowoloną minę znajomej.

- Nie mam ci nic o nim do powiedzenia - prychnęła. - Ale ja mam - odpowiedziała z rozbawieniem. - I naprawdę uważam, że powinnaś mnie wysłuchać, bo to może cię zainteresować.

- Niech będzie. Ulica Pokątna? - zaproponowała, zarzucając torbę na ramię.

- Mhm - skinęła głową żona Blaise’a. - A to prawda, że wybieracie się całym zespołem na jakiś wyjazd integracyjny do Paryża? - zaciekawiła się.

- No, coś mi się tam obiło o uszy - przyznała, zatrzymując się przy punkcie teleportacyjnym.

Siedziały i rozmawiały już drugą godzinę, w chwili obecnej wymieniając akurat uwagi o mniej lub bardziej przystojnych czarodziejach z ich roku Nagle pojawił się ktoś, kto zepsuł dobry nastrój Hermiony, a do kogo nie zdążyły jeszcze dotrzeć w trakcie dyskusji. Pansy zauważyła jej  grymas i zerknęła przez jej ramię.

- Tutaj, Draco. - Pomachała ręką do blondyna, który nie wiadomo skąd wziął się na ulicy Pokątnej w pobliżu ich stolika.

- Cześć. - Uśmiechnął się przyjaźnie do swojej przyjaciółki. - No, Granger, sukienka - zakpił. - Coraz bardziej się wyrabiasz. Widzę, że mam na ciebie niezły wpływ.

- Chciałbyś - mruknęła. - Jesteście uroczy, kiedy tak się kłócicie - zaśmiała się ciemnowłosa Ślizgonka, ruchem ręki zamawiając dodatkową kawę.

- To o czym rozmawiacie? - Głos blondyna zagłuszył kolejne prychnięcie Hermiony.

- Pansy akurat opowiadała mi najbardziej żenujące historyjki z twojego życia - odcięła mu się z uroczym uśmiechem. - Właśnie… - Wiele tego nie było. - Zajął miejsce koło przyjaciółki, siadając na wprost brunetki. - Ale chyba jej nie powiedziałaś o mnie i o kocie…? - zawiesił głos.

- Jeszcze do tego nie dotarłyśmy - podjęła grę Hermiony Pansy.

- Ależ ja z chęcią się dowiem, o co poszło - zainteresowała się Herm, nalewając sobie do filiżanki zielonej herbaty.

- Więc wyobraź sobie, że pewnego wieczoru… - zaczęła, ale nie było dane jej skończyć. Tym, co jej przerwało, nie była jednak wściekła mina Dracona, ale jej mąż, z którym umówiła się na lunch.

- Hej, kochanie. Czyżbyś o mnie zapomniała? - Gdy tylko Blaise dostrzegł swoją żonę, przyspieszył kroku i po chwili znalazł się tuż przy jej krześle, kładąc dłonie na jej ramionach.

- Oczywiście, że nie. - Uśmiechnęła się do niego spokojnie. - Po prostu właśnie zaczęłam opowiadać Hermionie o Draco i kocie. - Och, ja też chętnie znowu tego posłucham. - Wyszczerzył się, wyczarowując sobie krzesło.

- Jeśli coś o tym wspomnisz, wszyscy dowiedzą się, co się wydarzyło na twoim wieczorze kawalerskim - ostrzegł go blondyn. - A wtedy zniszczysz reputację nie tylko swoją, ale i Chłopca- Który-Przeżył.

- Już jestem cicho, chociaż chciałbym zobaczyć minę Pottera, gdy będzie się z tego tłumaczył… - rozmarzył się na chwilę i równie szybko wrócił do poważnej miny, gdy napotkał badawcze spojrzenie swojej żony. - Oj, chyba będą mieli w domu poważną rozmowę. - Hermiona parsknęła cichym śmiechem, a Draco prawie jej zawtórował.

- Pogadamy sobie w domu - potwierdziła jej podejrzenia Pans. W tej samej chwili przylewitowała filiżanka z kawą Blaise’a.

- Fajnie jest chodzić na podwójne randki, co nie, Draco? Może nawet będziemy mieć w tym samym czasie dzieci, co ty na to? - zapytał brunet, uśmiechając się do przyjaciela. - Kto wie, może będziemy uczyć je razem grać w quidditcha, gdy Herm i Pans będą sobie plotkowały - dodał, widząc rozbawione spojrzenie żony, która wyraźnie popierała jego pomysł.

- Moje na pewno będą grały lepiej od twoich - prychnął blondyn. - I, sorry, Granger, na pewno nie będą z nią. Jej będą siedziały z nosem w książkach i po raz pięćdziesiąty czytały “Historię Hogwartu” tak, jak ich mamusia.

- W porządku, rozumiem - odpowiedziała mu. - Według naszego prawa związki z fretkami są zakazane - wytknęła mu. Draco docenił jej ripostę i musiał sam przed sobą przyznać, że posiadanie z nią dzieci byłoby nawet ciekawe. Oczywiście, gdyby nie była tak przemądrzała.

- To kiedy dostaniemy zaproszenie na ślub? - zapytała Pans.

- Czyj ślub? - nie zrozumiała Herm.

- Rany - westchnął Blaise i odwrócił się do swojej żony. - W tym tempie będziemy musieli im zorganizować i zaręczyny, i wesele, bo nie wyznają sobie uczuć do pięćdziesiątki, albo i dłużej. Jak zajdzie taka konieczność, to pewnie będzie trzeba ją zmusić - tu wskazał głową na Herm - żeby powiedziała tak. - Zwrócił się z powrotem w stronę brunetki. - Oczywiście, że wasz, a czyj miałby być. My już jesteśmy przecież po. - Brunetka i blondyn wymienili znudzone spojrzenia. To już naprawdę robiło się irytujące. Po co wszyscy swatali ich na siłę? Naprawdę mieli tego dość. Hermiona wstała od stołu.

- Będę już wracała. - Sięgnęła po torebkę i wyjęła z niej kilka galeonów, które położyła je na stół. - Do zobaczenia. Mam nadzieję, że zobaczymy się niedługo. - Zobaczyła, że Draco otwiera usta i odwróciła się w jego stronę.

- To nie było do ciebie. Wiem, że i tak jutro będziesz mi działał na nerwy. Cześć. - Odeszła od stolika, ruszając w stronę wyjścia z magicznej ulicy.

- Granger! - zawołał blondyn, chwytając swoją skórzaną kurtkę i idąc za nią szybkim krokiem.

- Do jutra, Malfoy! - zawołała, machając do niego ręką i znikając za ścianą.

Zacisnęła zęby, kręcąc głową z niedowierzaniem. Czy ta tleniona fretka da jej kiedyś spokój? Bała się, co będzie dalej, bo kończyły się jej sposoby na pokazanie mu, że ma go dość.

Draco Malfoy stał przed przejściem do świata mugoli, patrząc na pojawiających się koło niego czarodziei. W rzeczywistości jednak myślał o pewnej dziewczynie mugolskiego pochodzenia, która przed chwilą po raz kolejny dała mu do zrozumienia, że nie imponuje jej jego zachowanie. Dlaczego go to tak denerwowało? Odpowiedź na to dręczące pytanie znajdowała się na dnie jego serca, jednak nie dopuszczał jej do siebie. Przecież to tylko głupia była Gryfonka, z którą przyszło mu współpracować, nikt więcej.

***

czytam = komentuję