1. Dyżur, kontuzja i niezaplanowane zastępstwo

Cześć, kochani.

Dziś wracam z nowym rozdziałem.

Nie mogę Wam podać daty publikacji kolejnego, ale coś mi mówi, że będzie to dopiero pod koniec czerwca, około 28, z tego prostego względu, że w czwartek wyjeżdżam na ponad tydzień i nie wiem, jak będę wyglądała z czasem. Jestem w ogóle nie spakowana, nie wiem, co ze sobą wziąć i... zepsuł mi się komputer. Nie wiem, co się dzieje, nie chce działać i szlag mnie trafia. Dosłownie. Nie mam kasy na nowy na razie i grrr... Nieważne.Ukazała się za to druga część miniaturki "Prawda może zaskoczyć". Jeśli ktoś jej jeszcze nie czytał pierwszej części, a ma na to ochotę, zapraszam tu.

Cassie - Ron z pewnością nie jest i nie będzie w moim opowiadaniu psychopatą, jeszcze mi się przyda nieraz do czegoś zabawnego :)

Pozdrawiam,

Lena

***

Trzy miesiące później

Hermiona siedziała w swoim gabinecie i pakowała powoli torebkę. Właśnie skończyła dzienny dyżur i zbierała się do domu. Nie żeby miała na to ochotę - siedzenie w pustym mieszkaniu nie sprawiało jej przyjemności, ale prędzej by się przyznała, że lubi sklątki tylkowybuchowe niż że od momentu powrotu z Francji w swoim mieszkanku czuje się dość samotna. Rozmyślania przerwało jej głośne pukanie do drzwi.

- Wejdź - powiedziała zmęczonym głosem, sądząc, że to jej przyjaciółka, która miała ją zmienić. Zamiast niej do pokoju weszła mająca dyżur na dolnym piętrze pielęgniarka. Hermiona skrzywiła się. Nie znosiła jej. Wiecznie niezadowolona, uprzykrzająca życie personelowi i pacjentom, zachowywała się, jakby cały szpital był jej i umiała zepsuć wszystkim humor samą swoją obecnością.

- Masz pacjenta - burknęła zamiast przywitania. - Pospiesz się, bo dziecko ryczy, podobno ma grypę czy coś w tym stylu.

- Skończyłam dyżur - odpowiedziała spokojnie, ostentacyjnie zakładając torebkę na ramię.

- Nie skończyłaś - uśmiechnęła się triumfalnie ruda, jakby przedłużenie godzin pracy sprawiało jej przyjemność. – Julie jest chora, musisz ją zastąpić.

- Nie ma mowy - oburzyła się.

- Nie masz wyjścia. O szóstej przyjdzie ktoś na zmianę. A teraz pospiesz się, to dziecko jest irytujące, a mnie boli głowa - powiedziała i wyszła, trzaskając drzwiami. Hermiona cisnęła torebkę na biurko ze złością. Była wściekła. Chciała odpocząć. Cały ostatni tydzień spędziła w pracy, od szóstej do dwudziestej trzeciej, non stop, bo rodzicom nie chciało się podać dzieciom eliksiru pieprzowego, żeby nie chorowały. Jeden, jedyny wieczór w całym tygodniu (niezależnie od tego, co myślała kwadrans wcześniej) spędzała u siebie i nawet jej to pasowało, a teraz nie mogła zrobić nawet tego. Ubrała z powrotem szpitalny, biały kitel, zmieniła czarne szpilki na płaskie balerinki i zeszła na dół do recepcji, biorąc po drodze kilka głębokich, uspakajających wdechów, żeby nie zacząć wrzeszczeć na rodziców chorego dziecka.

***

Sześć godzin później zmęczona Hermiona przebierała się z roboczych ubrań w codzienne. Miała w sumie trzynaście przypadków chorych dzieci. Naprawdę nie miała pojęcia, co ci rodzice sobie myślą. Gdyby ona była matką, podchodziłaby do tego znacznie bardziej odpowiedzialnie. A przynajmniej na pewno nie zapomniałaby podać im leków. Mocno zirytowana teleportowała się do swojego mieszkania, gdzie od razu poszła do łazienki i zmyła makijaż. W lustrze odbiła się jej zmęczona twarz z cieniami pod oczami.

- Naprawdę powinnaś nauczyć się odmawiać, Hermiono - powiedziała do swojego odbicia. Wyszczotkowała porządnie zęby okrężnymi ruchami i wróciła do sypialni. Tam z ulgą przebrała się w piżamę, na którą składała się koszulka z logo Harpii z Holyhead (prezent od Harry’ego, który półtora roku temu zabrał ją i Ginny na mecz) i szortów, a potem wsunęła się pod ciepłą kołdrę. Nie minął nawet kwadrans, gdy zasnęła.

Miała jakiś dziwny sen. Leciała na prototypie najnowszej Błyskawicy nad Anglią i nawet nie była ukryta zaklęciem zwodzącym. Obok niej leciała Ginny na jednorożcu i opowiadała o domu, który miała w planach kupić razem z Harry’m zaraz po ich ślubie. Hermiona była lekko zdziwiona, w końcu nawet się jeszcze nie zaręczyli, a przynajmniej nic jej nie było o tym wiadomo. Gdy w końcu spytała, czy przypadkiem nie powinny się ukryć, Ginny spojrzała na nią jak na głupią, po czym wyjaśniła, że przecież nie muszą się ukrywać, bo mugole już nie istnieją. Hermiona spytała z przerażeniem, czy jej rodzice też. Ginny stwierdziła, że oczywiście, że tak, przecież mugol to mugol. Hermiona puściła się miotły z przerażenia i zaczęła spadać. Zamknęła oczy. Nagle ktoś ją złapał, ale nie zdążyła zobaczyć kto, bo została wyrwana ze snu dźwięczną melodyjką swojego budzika.

Spojrzała na zegarek i zerwała się na równe nogi. Spała dziesięć godzin, a za czterdzieści minut miała być u Julie. W biegu zdjęła piżamę i wzięła szybki, rozluźniający prysznic. Potem podeszła do szafy i zaczęła zastanawiać, w co powinna się ubrać. Doszła do wniosku, że to zwykły wypad do przyjaciółki na plotki, więc nie musi się jakoś bardzo starać. Wciągnęła na siebie stare jeansy i koszulę w kratę, włosy po kilku nieudanych próbach zrobienia sensownej fryzury, upięła w koka i zerknęła na zegarek. Miała jeszcze troszkę czasu na “śniadanie”. Wyjęła z lodówki jogurt naturalny, przełożyła go do miseczki i dodała pokrojonego banana. Zjadła posiłek, opierając się o krzesło barowe i przeglądając świeże wydanie “Proroka Codziennego”, ale nic jej nie zainteresowało.

Ubrała płaszcz, sprawdziła w lusterku makijaż i wyszła, zaklęciem zamykając za sobą drzwi. Teleportowała się pod dom przyjaciółki i zapukała lekko, przestępując nerwowo z jednej nogi na drugą. Julie rzadko chorowała, więc chciała się dowiedzieć, co jej dolega. Drzwi otworzył narzeczony przyjaciółki.

- Cześć, Herm - uśmiechnął się serdecznie.

- Dave, dawno cię nie widziałam - przywitała go. - Gdzie twoja wybranka?

- W dużym pokoju, już na ciebie czeka. - Przepuścił ją w drzwiach, a Hermiona udała się znaną jej drogą do salonu. Drobna, niebieskooka brunetka siedziała na kanapie owinięta kocem i czytała książkę. Na widok przyjaciółki odłożyła lekturę i spojrzała na nią z radością.

- Hermiona, jak dobrze, że przyszłaś - powiedziała na powitanie.

- Ja też się cieszę - odparła. - Dlaczego cię wczoraj nie było? Musiałam za ciebie przejąć nocny dyżur. - Julie pracowała na pół etatu, przychodziła, gdy na przykład ktoś nie mógł objąć nocnego dyżuru albo było dużo pacjentów i nigdy się nie zdarzyło, żeby jej nie było.

- Przepraszam, kochana. Źle się czułam, wymiotowałam całą noc.

- Rozumiem - skinęła głową Hermiona. - Ale już ci lepiej?

- Niespecjalnie. Nie mogę jeść, zwracam prawie wszystko. Ale dość o mnie. Opowiadaj, co tam u ciebie?

- A co ma być u mnie? - zakpiła łagodnie Hermiona. - Nic nowego, dzień za dniem mija, jak zawsze.

- No nie mów, że nic się nie dzieje, przecież na pewno coś jest.

- Julie, znasz mnie jak mało kto. Myślisz, że gdybym się z kimś spotykała albo coś nowego by się u mnie działo byłabym w stanie to przed tobą ukryć? - uniosła brwi.

- Masz rację. Co przypomina mi, że miałam cię o coś poprosić.

- Jeśli będę mogła ci pomóc, to wiesz, że to zrobię. Choć twój ton i mina mówią mi, że nie będę zachwycona.

- Nie będzie tak źle – obiecała. - Po prostu muszę cię poprosić, żebyś w weekend mnie zastąpiła...

- Ale ty w Mungu pracujesz dorywczo - przerwała jej Hermiona, zapominając o drugiej pracy przyjaciółki.

- No tak, ale wiesz, że jestem też magomedykiem Srok z Montrose...

- I ja mam cię tam zastąpić? - spytała Hermiona, a Julie uśmiechnęła się niepewnie.

- Wiesz, jak mi na tym zależy. Jesteś jedyną osobą, która może to zrobić...

- Nie znam się na quidditchu - broniła się słabo Hermiona.

- Nie musisz się znać na tym sporcie. Wystarczy, że tam będziesz i udzielisz pomocy zawodnikom, jeżeli będzie taka potrzeba - powiedziała. - Proszę, proszę, proszę! - spojrzała na nią błagalnie.

- No dobrze - skapitulowała Hermiona.

- Jesteś kochana! - ucieszyła się Julie. - A teraz chodź, Dave od rana siedzi w kuchni, gotując i eksperymentując. Chyba ma nadzieję, że coś zjem.

***

Dwie godziny później Hermiona wychodziła od przyjaciółki, trzymając w rękach pudełko z ciastem upieczonym przez narzeczonego przyjaciółki. Czuła się podniesiona na duchu towarzystwem swoich znajomych, którzy byli jej prawie tak bliscy jak Harry i Ginny. Nie uśmiechało się jej spędzenie weekendu na meczu quidditcha, ale skoro obiecała... No cóż, to na pewno nie może być takie złe. Weźmie sobie dobrą książkę, poczyta coś, a gdy będzie trzeba, pomoże rannemu zawodnikowi. To na pewno nie będzie aż tak straszne, a może - wręcz przeciwnie - stanowić dość miłą alternatywę dla dość nudnej i przewidywalnej pracy w szpitalu. Co prawda nie do końca rozumiała ideę tego sportu (no bo jak można zachwycać się czternastoma zawodnikami, którzy uganiają się za kilkoma piłkami, a wygranej przesądza złapanie jednej piłeczki), no ale skoro Jul poprosiła…

W mieszkaniu nalała sobie lampkę wina i podeszła do szafy. Obiecała pani Weasley, że wpadnie do Nory na kolację. Przebrała się szybko w czarną spódniczkę i kremowy koronkowy top, ubrała czarne szpilki i teleportowała się pod drzwi Nory. Weszła do domu swoich przyjaciół, uśmiechając się. Zawsze, gdy tam była, czuła się jak w drugim domu.

- Dzień dobry, pani Weasley - powiedziała.

- Witaj, kochanie - uśmiechnęła się kobieta i podeszła do niej. Pocałowała Hermionę w policzek, a ta odwzajemniła się uściskiem. - Kolacja będzie za kwadrans - poinformowała ją.

- W porządku. Przewietrzę się jeszcze, dobrze? - spytała. - Chyba, że potrzebuje pani pomocy… Przy okazji, Dave prosił, żeby przekazać pani ciasto, upiekł go tyle, że będą jeść je chyba przez tydzień.

- Nie, chłopcy już nakryli do stołu, a Ginny jest jeszcze w pracy - stwierdziła, wracając do krojenia warzyw na sałatkę. - A ciasto postaw na blacie, później je pokroję.

- W porządku. - Wyszła z powrotem przed dom i usiadła na ławeczce. Spojrzała na granatowe już niebo i zamyśliła się. Było przepiękne. Pełnia sprawiała, że było jaśniejsze niż podczas innych nocy i wyjątkowo nie było na nim żadnych chmur. Koło niej nagle usiadł Ron, odrywając ją od myśli.

- Cześć - przywitał się cicho. Odkąd przestali się spotykać, a raczej od czasu, gdy się od niej wyprowadził, a ona wróciła z Francji, niespecjalnie wiedział, jak się ma do niej odnosić. Nic już do niej nie czuł, z powrotem była dla niego przyjaciółką, ale czuł się źle ze świadomością, że rozstali się w tak nieprzyjemnych okolicznościach.

- Cześć, Ron - uśmiechnęła się brunetka.

- Co tam u ciebie? - spytał niepewnie, wpatrując się we własne dłonie.

- W porządku - wzruszyła ramionami. Zapadła niezręczna cisza.

- To… - próbował coś wymyślić rudy.

- Ron, nie dręcz Hermiony. Za nią ciężkie dni - powiedział Charlie, podchodząc do pary i stając pomiędzy nimi. Dziewczyna spojrzała na niego z wdzięcznością. - Nie ma sprawy - powiedział, uśmiechając się do niej łagodnie. - Chodźcie, Ginny wróciła i mama podała kolację. - Chwycił Hermionę za rękę i pociągnął za sobą. Ron niechętnie ruszył za nimi. Chciał powiedzieć Hermionie, że znalazł sobie nową dziewczynę, ale nie, jak zwykle ktoś musiał im przeszkodzić. Gdy tylko weszli do pomieszczenia, Bill wymownym gestem pokazał brunetce miejsce koło siebie.

- Jakie plany na weekend? - zagaił wesoło. Fleur zerknęła na nich i pogrążyła się w rozmowie z Charliem na temat nowego gatunku smoków, który powstał z połączenia rogogona węgierskiego i norweskiego kolczastego.

- Obiecałam Julie zastąpić ją na meczu - powiedziała, krojąc kurczaka.

- Na meczu? - zdziwił się najstarszy z braci Weasley’ów.

- Tak, jest magomedykiem Zięb, Sów albo innych ptaków - uśmiechnęła się.

- Srok? - zapytał ze śmiechem.

- Tak. Zawsze mi się mylą - przyznała ze śmiechem.

- Jak chcesz, to ci o nich opowiem - zaproponował, dobrze wiedząc, co odpowie.

- Yyyy, nie dziękuję - zaprotestowała szybko. - Właśnie sobie przypomniałam, że Gin miała mi opowiedzieć o swojej pracy - powiedziała i obróciła się do przyjaciółki, odrywając ją od rozmowy z Harry’m.

Kilka godzin później, ponownie zmęczona, ale i zadowolona, teleportowała się do domu. Ledwo co udało się jej przekonać panią Weasley, że nie musi pakować jej połowy kolacji, bo przecież sama umie gotować, i to całkiem nieźle. Miała zamiar położyć się spać, ale w salonie zauważyła, że przed oknem czeka na nią sowa. Wpuściła ją do salonu, odczepiła liścik i pozwoliła z powrotem odlecieć.

“Droga Panno Granger,

Dotarła do mnie informacja, że ma Pani zastąpić Julie na najbliższym meczu. Skoro wybrała Panią moją kuzynka, musi mieć Pani wyjątkowe kompetencje, ponieważ nie poleciłaby mi ona byle kogo.

Oczekuję, że pojawi się Pani jutro najpóźniej o godzinie 14.20 w celu zapoznania się  z obowiązkami. Jeśli chciałaby Pani poznać resztę sztabu, proszę przybyć godzinę wcześniej.

Z poważaniem,

Leo Curtis,

trener Srok z Montrose”

- Niedoczekanie - mruknęła do siebie. Jeszcze tego brakowało, żeby szła na mecz wcześniej, żeby poznać ludzi zafascynowanych sportem, którego idei nie była w stanie pojąć od jedenastu lat.

Wystarczy, że będzie z nimi pracowała.

***

Następnego dnia Hermiona o wyznaczonej godzinie stawiła się pod stadionem. Czekał tam już na nią wysoki, na oko około dwudziestopięcioletni brunet. Gdy tylko ją zauważył, podszedł bliżej z uśmiechem na twarzy.

- Hermiona Granger, prawda? - zapytał.

- Owszem - odpowiedziała. - A pan to kto?

- Daniel Coleman. Mam panią oprowadzić po stadionie i wskazać miejsce pracy. Trener kazał panią przeprosić, ale sam ma rozmowę dyscyplinarną z naszym najlepszym zawodnikiem - ostatnie dwa słowa wypowiedział z przekąsem.

- Proszę mi mówić po imieniu - poprosiła. - Kim więc pan jest? Zastępcą trenera?

- Nie - roześmiał, prowadząc ją długim korytarzem. - Jestem rezerwowym szukającym - wyjaśnił. Przez około dziesięć minut oprowadzał ją po całym budynku i wskazywał kolejne pomieszczenia. - A tu jest gabinet trenera - powiedział, zatrzymując się przy przeszklonych drzwiach. - Kazał ci przekazać, że będzie chciał porozmawiać z tobą po meczu.

- W porządku - powiedziała i wyciągnęła ku niemu dłoń. - Dziękuję za oprowadzenie.

- Mogę cię jeszcze zaprowadzić do twojego gabinetu - zaproponował.

- Dziękuję, trafię sama - odpowiedziała, uśmiechając się.

- W takim razie do zobaczenia - pożegnał się i ruszył w stronę szatni, a Hermiona poszła w przeciwną stronę. Kierując się wskazówkami Daniela, otworzyła trzecie drzwi po lewej, również przeszklone, i weszła do pomieszczenia. Było stosunkowo duże, z biurkiem, ogromnym oknem wychodzącym na stadion i zaczarowanym transmiterem, który pozwalał śledzić sytuację na boisku. Usiadła na obrotowym krześle, wyjęła z szuflady teczki i zagłębiła się w lekturze dokumentacji medycznej zawodników. Oderwała się od czytania tylko na chwilę, gdy wydało jej się, że usłyszała wykrzyczane przez tłum znajome nazwisko, po chwili jednak doszła do wniosku, że jej się przesłyszało i z powrotem zajęła się czytaniem. Była mniej więcej w połowie karty zdrowia obrońcy, gdy nagle ktoś wpadł do jej gabinetu.

- Hermiona! - prawie krzyknął Dan.

- Co się stało? - Poderwała się na równe nogi i automatycznie wciągnęła na siebie trochę za duży kitel przyjaciółki.

- Kontuzja na boisku, dość poważna - powiedział, obserwując ze śmiechem, jak  kobieta zgarnia z torebki różdżkę i wybiega z pomieszczenia, sam zaś wyszedł za nią spokojnie, zamykając zaklęciem drzwi gabinetu.

Tymczasem Hermiona zdążyła już wpaść na boisko i roztrącić grupkę zgromadzonych przy kontuzjowanym zawodniku kolegów.

- Rozejść się  - warknęła. Sportowcy posłusznie odsunęli się od niej, przeczuwając, że właśnie weszła w strefę, w której liczy się dla niej tylko pacjent. Ranny mężczyzna poruszył lekko palcami i wypuścił z dłoni złoty znicz, a trybunami wstrząsnął potężny okrzyk radości kibiców mniej więcej na poziomie stu decybeli, od którego w normalnych okolicznościach rozbolałaby ją głowa. Teraz jednak nie miała na to czasu.

- Mimo wszystko wygraliśmy - usłyszała słaby, znajomy głos i z wrażenia aż przestała badać puls.

- Malfoy? - spytała niemalże żałośnie.

- Granger? - Podniósł się na łokciu i z sykiem bólu z powrotem opadł na trawę.

- To chyba jakiś koszmar… - westchnęła, szukając w kieszeni różdżki.

- Welcome to the hell - uśmiechnął się złośliwie, jak na niego przystało. I zemdlał.

***

czytam = komentuję