Prolog

Cześć!

Szybko czas leci, niedawno zaczynałam pisać "Kocha się za nic...", a dziś już publikuję nowe opowiadanie... Ma być inne niż tamto, bardziej wesołe niż smutne, pisane w porywach dobrego humoru.

Ania - dziękuję Ci za podrzucanie mi pomysłów i tonowanie, gdy coś było nie tak, jak powinno i wiarę w to, że wybrnę z rozdziału, w którym się zapętliłam. Twoje tempo sprawdzania jest niesamowite! A to, ile ostatnio miałaś przeze mnie pracy... Dziękuję <3

Kinga - Twoje pomysły niszczą system, a "Last christmas"... Nieważne, że lato się dopiero zaczyna! Rozwaliłaś mnie na łopatki :3 Niezorientowanych zapraszamy tu :)

Venik - dziękuję za wiarę, że uda mi się stworzyć tę historię, gdy moja wena brała sobie długi urlop i nie chciała do mnie wrócić.

Cassie - pamiętaj: pisz! Czekam na informację o Twoim blogu :D

Nie przedłużając, zapraszam na prolog.

Na razie bez naszej ukochanej pary, ale warto na nich poczekać :)

Lena.

PS. Przy okazji - zapraszam na bloga Alister. Dopiero zaczyna, ale naprawdę ma talent i cieszę się, że chce się nim z nami podzielić.

Ekspres do Hogwartu - na razie tylko dwa rozdziały, ale wystarczy, by przekonać się jak niesamowita historia pisze się na tamtym blogu :)

***

Harry siedział obok Percy’ego i obserwował Ginny, która siedziała wśród swoich pozostałych braci i żywo dyskutowała z nimi na jakiś temat. Percy coś do niego mówił, chyba o grubości denek kociołków (kolejna nowelizacja ustawy czy coś w tym stylu), ale nie słuchał go. Obserwowanie Ginny pochłonęło całą jego uwagę. Przeprosił rudzielca i ruszył w stronę swojej dziewczyny, wychylając po drodze dla odwagi kieliszek Ognistej. - Gin, kochanie, możemy porozmawiać? - zapytał cicho, pochylając się nad nią. Twarz dziewczyny rozjaśnił szeroki uśmiech, gdy podawała mu rękę. Pozwoliła mu zaprowadzić się na szczyt stołu, zastanawiając się, dlaczego jest taki zdenerwowany, zupełnie jakby coś się stało. - Ginny, to miało wyglądać inaczej, mieliśmy być sami i wszystko już miałem zaplanowane, ale… Po prostu nie chcę dłużej czekać... Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? - zapytał niepewnie Harry, uprzednio klęknąwszy przed swoją wybranką.

Rudowłosa kobieta spojrzała na niego z zaskoczeniem. Wiedział, że mogła się nie zgodzić, złośliwy głosik w głowie powtarzał mu to, odkąd powziął decyzję o oświadczynach, ale musiał spróbować. Podświadomie czuł, że jeśli ona się zgodzi, to będzie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Po chwili oczekiwania, która wydawała mu się trwać wieczność, w jej spojrzeniu pojawiły się ciepłe nutki i już wiedział, że od tego dnia, choć do ślubu pewnie minie jeszcze wiele czasu, jest jego i tylko jego. Nie, nie od tej chwili, była jego od dawna, tak jak on był jej…

Wszystkie elementy zwariowanej układanki zwanej życiem w tej jednej chwili wylądowały na swoim miejscu, a on poczuł, że ma już wszystko, o czym kiedyś mógł tylko marzyć.

***

Pięciu braci, siedząc na drugim końcu stołu, obserwowało, jak najlepszy przyjaciel jednego z nich oświadcza się ich najmłodszej i jedynej zresztą siostrzyczce. Uśmiechali się szeroko, zadowoleni z jej wyboru. Tylko Ron wydawał się być co najmniej niezadowolony.

- Myślicie, że się zgodziła? - burknął, powodując głośny wybuch śmiechu braci, do których po chwili dołączył ojciec.

- Ron, ty chyba stałeś w innej kolejce, gdy rozdawali rozum - zirytował się Bill. - Widzisz przecież, że nałożył jej pierścionek, a teraz się całują.

- O nie, mamo, nie przeszkadzaj im - jęknął Charlie, widząc, co robi ich matka.

- Pewnie chce spytać, ile będzie miała wnuków, albo jak dadzą na imię pierwszemu dziecku.

- Myślicie, że Ginny jest w ciąży? - zastanowił się poważnie Percy, bawiąc się okularami. George parsknął śmiechem.

- Pewnie tak - powiedział, puszczając oko do Billa i Charliego.

- Ja go chyba zabiję - poderwał się na równe nogi Ron.

- Siedź spokojnie - powstrzymał go ojciec, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Oboje są dorośli i odpowiedzialni. Pracują, zarabiają całkiem nieźle i dobrze wiedzą, co robią. Choć nie przeczę, że wolałbym, żeby jeszcze poczekali z posiadaniem dzieci - stwierdził, uśmiechając się do synów. Nagle drzwi od podwórka trzasnęły głośno, a pomieszczenie ogarnął nagły chłód, ale nikt tego nie zauważył.

- Coś mnie ominęło? - zapytała Hermiona, strząsając wodę z loków. Nie uzyskała odpowiedzi i dopiero wtedy rozejrzała się dokładniej po kuchni. Jej uwagę skupili zwłaszcza Ginny i Harry, którzy stali ciasno objęci, i pani Weasley, prezentująca im ręcznie dzierganą parę bucików niemowlęcych. Uśmiechnęła się na widok zaaferowanych min braci swojej najlepszej przyjaciółki. Percy siedział ze skupioną miną i pewnie analizował coś w stylu majątku Harry’ego i jego zarobków jako głowy Departamentu Aurorów, Artur Weasley trzymał wyrywającego się Rona, a Bill, George i Charlie mieli niewinne miny. Zbyt niewinne, żeby dała się na nie nabrać, więc musieli coś namieszać. - Zaręczyli się, prawda? - Uśmiechnęła się, skupiając na sobie uwagę mężczyzn. Ron uspokoił się trochę i wyrwał się z uścisku ojca, ale wciąż mamrotał coś pod nosem i dałaby sobie rękę uciąć, że nie było to nic pochlebnego.

- Skąd wiesz? - zdziwił się najstarszy z braci.

- Z Rona aż kipi - wyjaśniła. - A wasza matka pokazuje im niemowlęce buciki - wskazała na zakochaną parę, która właśnie przekonywała panią Weasley, że jeszcze nie zostanie babcią. Ron już nie wytrzymał i spadł z kwikiem pod stół. Ginny oderwała się od narzeczonego i dopiero wtedy zauważyła przyjaciółkę.

- Hermiona - ucieszyła się. - Jak długo tu jesteś?

- Dopiero co przyszłam. Godzinę temu wróciłam przecież z Francji - roześmiała się w odpowiedzi brunetka.

- Zaręczyłam się z Harry’m! - pochwaliła się ruda, nie mogąc się powstrzymać. W obliczu takiej wiadomości trzymiesięczne praktyki we Francji mogą przecież poczekać.

- Gratulacje - powiedziała Hermiona, uśmiechając się do Harry’ego i pokazując mu uniesiony w górę kciuk. Ona dobrze wiedziała, że Harry to planował, Wróciła specjalnie na jeden weekend ze swoich praktyk, żeby pomóc mu wybrać pierścionek, choć nie spodziewała się, że zrobi to akurat tego dnia.

- Będziesz moją druhną? - poprosiła od razu.

- Oczywiście - zgodziła się brunetka. - Ale pod jednym warunkiem.

- Jakim? - spytała ruda.

- Nie nazwiecie waszej córki moim imieniem - powiedziała poważnie. - Masz to jak w banku - Gin parsknęła śmiechem i pociągnęła ją do stołu w celu ustalenia wstępnej listy gości.

***

czytam = komentuję