5. Oświadczyny, artykuł i powrót do domu

Cześć.

Jeśli mam być szczera, moja wena leży i kwiczy. Nie umiem nic napisać, więc na razie nic poza opowiadaniem nie będzie publikowane. Kilka najbliższych rozdziałów mam gotowych.

Tak w ogóle wracam do Was z nowym rozdziałem i wyjaśnieniem, co też zrobił nasz Draco.

Tak bardzo chciałabym zobaczyć Wasze miny... No, nie przeciągam.

Następny rozdział dodam 1 września, na umilenie tego dnia wszystkim, którzy chodzą do szkoły (bo ja mam jeszcze miesiąc wakacji ^^).

Pozdrawiam.

PS. Kinga, aż żałuję, ze dziś nie będzie mojej wyczekanej sceny z... no, sama wiesz, bo już ją czytałaś i wiesz, gdzie ją pisałam. Ale już stosunkowo niedługo ^^

Edit [17.08., godz. 16.06]: rozdział 6 pojawi się... 28 sierpnia o godzinie... 10.30 :)

***

Draco chwycił jej dłoń, a na jego twarzy wykwitło coś, co od biedy można by nazwać uśmiechem. Spojrzał jej w oczy, a ona, po raz pierwszy zauważając głębię jego szaroniebieskich tęczówek, nawet nie drgnęła. Odczytał, czy też raczej chciał odczytać, to jako niemą zgodę na realizację swojego planu.

- Hermiono Jean Granger, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? - zapytał. Błysnęły flesze aparatów, które nie wiadomo skąd na powrót pojawiły się w dłoniach dziennikarzy.

- No nie, moje drugie imię też znasz? - zirytowała się, bo na początku nie dotarło do niej, o co zapytał. Wszyscy obecni śledzili całą sytuację z zapartym tchem, ciekawi, co będzie dalej i, na dobrą sprawę, bojąc się odezwać. - Zaraz, co? Jaka żoną? Po moim trupie. - Wyszarpnęła dłoń z jego uścisku, gdy dotarł do niej sens jego słów i odwróciła się do niego tyłem. Dziennikarze patrzyli zdumieni na poważnego Dracona i zdezorientowaną Hermionę, chwilowo niezdolni do zadania jakiegokolwiek pytania, co w sumie zdarzało się im dość rzadko. Leo, widząc, że nikt nie wie, co zrobić, postanowił wziąć sprawy w swoje ręce.

- Muszę poprosić państwa, żebyście opuścili salę - zwrócił się najpierw do dziennikarzy. - Was też się to tyczy - powiedział do reszty zawodników. Machnął różdżką i nagle wszyscy znaleźli się za drzwiami, a on został sam na sam ze wściekłą Hermioną i rozbawionym Draconem.

- Hermiono, dlaczego się nie zgodziłaś? - zapytał. Spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Naprawdę się o to pytasz? - Zacisnęła dłonie w pięści. - Przecież to logiczne...

- Ja nie rozumiem...

- To był żart - wyjaśnił Draco, widząc, że Hermiona jest na skraju cierpliwości. Kobieta wyparowała z pomieszczenia, trzaskając głośno drzwiami.

- Jeśli zdecyduje się odejść, ty wylecisz razem z nią - zastrzegł trener i również opuścił pomieszczenie. Dracon zmarszczył nos. Mimo wszystko dowcip był wart tej groźby.

Tymczasem w hotelu

Hermiona przebiegła koło swojej koleżanki, stukając głośno szpilkami. Wyglądała jak chmura gradowa, więc wszyscy, którym życie było miłe, usuwali się z jej trasy.

- Co się stało? - zapytała Milena, której nie przyszło do głowy, że irytację koleżanki mogło spowodować zachowanie Malfoya. Od początku wyczuła między nimi dziwną chemię i nikt ani nic nie byłoby w stanie jej przekonać, że jest to zwyczajna niechęć. Hermiona - choć nie miała ku temu żadnych podstaw - obdarzyła ją wściekłym spojrzeniem.

- Zjem u siebie - burknęła. - I nie idź za mną. - Milena pokręciła głową. Nic już z tego nie rozumiała.

Hermiona usiadła na swoim łóżku. Po tej całej sytuacji z Draconem miała serdecznie dość. Co za idiota. Durna tleniona fretka. Co z tego, że jest przystojny, skoro miał czelność ośmieszyć ją przed całym magicznym światem? Chciała dać mu szansę, ale w obecnej chwili w jej mniemaniu na to nie zasługiwał. Nagle ktoś zapukał do drzwi, wyrywając ją z rozmyślań.

- Zajęte - burknęła. Bardzo chciałaby mieć przy sobie Ginny w takiej sytuacji. Ona przynajmniej umiałaby obrócić całą tę sytuację w żart.

- Mogę wejść? - Usłyszała męski głos. Świetnie. Znowu Malfoy. Podeszła do drzwi i otworzyła je szeroko, gotowa wygarnąć mu, co o nim myśli.

- Czego chcesz? - burknęła zamiast powitania.

- Tak witasz gości? - uśmiechnął się Dan. Za nim stał Kyle.

- A, to wy. Myślałam, że to ta tchórzofretka - powiedziała, odsuwając się i wpuszczając ich do pokoju.

- Tchórzofretka? - parsknął śmiechem Kyle.

- Malfoy - wyjaśniła, zamykając drzwi.

- Ale czemu fretka? - zainteresował się Daniel.

- To jeszcze ze szkoły - wyjaśniła, wciąż stojąc tyłem. Dopiero gdy ponownie zabezpieczyła pokój zaklęciem, zauważyła, że mężczyzna trzyma w rękach tacę.

- Po co ją tu przynieśliście? - zapytała.

- Milena powiedziała, że chcesz zjeść w swoim pokoju. Więc - powiedział, kładąc tacę na stoliku - pomyśleliśmy, że przyniesiemy ci kolację i zjemy razem.

- To mile z waszej strony - powiedziała i usiadła na krześle. Przysunęła sobie swoją ukochaną sałatkę i pomyślała, że ten wieczór wcale nie musi być tak tragiczny, jak się jej na początku wydawało.

***

Następnego dnia obudziła się w naprawdę dobrym humorze. Daniel i Kyle byli świetnymi kompanami. W pewnym momencie jeden z nich zaproponował jej wino, a gdy skarciła ich wzrokiem, wyjaśnił, że nie piją alkoholu podczas sezonu, ale pomyśleli, że może ona miałaby ochotę. Rozmawiali o wszystkim i o niczym. Zdradziła im nawet, że ma zamiar szukać nowego mieszkania, a oni zaproponowali jej pomoc przy przeprowadzce, gdy już je wybierze. Uśmiechnęła się wtedy i powiedziała, że to miła propozycja i da znać, gdy będzie wiedziała coś więcej. Idąc pod prysznic pomyślała, że to chyba najsympatyczniejsi zawodnicy ze wszystkich, których poznała.

Myjąc zęby, przypomniała sobie, że dziś wraca do domu, co od razu kazało jej zapomnieć o przyjemnym wieczorze. Będzie musiała stawić czoła Ronaldowi i reszcie przyjaciół w związku z sytuacją, w której postawił ja Malfoy. Wcale jej się to nie podobało. Trzasnęła kubeczkiem o umywalkę. Malfoy skutecznie umiał podnieść jej ciśnienie, nawet jeśli znajdował się w innym pomieszczeniu. Weszła z powrotem do swojej sypialni i jednym machnięciem różdżki zapakowała walizkę. Następnie wyciągnęła ją z pokoju i zaczęła schodzić po schodach. Po chwili dogoniła ją Milena.

- Jak tam nasza nowa para? - zażartowała, a Hermiona spiorunowała ją wzrokiem. - Dobra, dobra, żartowałam - wycofała się , ale na twarzy wciąż miała psotny uśmiech.

***

- Ginny, kochanie, masz wolny wieczór? - zapytał Harry, gładząc ukochaną po włosach. Siedzieli w jej pokoiku w Norze, korzystając z rzadkich chwil samotności. Ostatnio mieli dla siebie niewiele czasu, starali się więc chociaż część weekendu spędzić wyłącznie w swoim towarzystwie.

- Wiesz co, musimy porozmawiać z Hermioną o jej wyborach - powiedziała, podnosząc się na łokciach i patrząc narzeczonemu w oczy. Chyba mnie nie słucha, pomyślał Wybraniec.

- O co chodzi? - Zmarszczył brwi.

- W “Proroku” piszą, że Malfoy się jej oświadczył - powiedziała ruda, wstając z kanapy i podchodząc do okna. Nic już z tego nie rozumiała.

- Jak to oświadczył? - zdenerwował się Wybraniec.

- Spokojnie - uśmiechnęła się. - Nie zgodziła się.

- No ja myślę. - Podszedł do niej i objął ją w pasie. - Masz rację, musimy koniecznie z nią porozmawiać. - W tym momencie do pomieszczenia wpadł Ronald z gazetą w ręku. Odsunęli się od siebie, wciąż jednak trzymali się za ręce. Był dość tolerancyjny, wszyscy jednak wiedzieli, że ma swoje granice, których nikt nie powinien przekraczać.

- Widzieliście? - zażądał odpowiedzi, nawet się nie witając.

- Tak - odpowiedziała spokojnie Ginny, uśmiechając się do brata.

- I podchodzisz do tego tak spokojnie?

- Co z wami jest, przecież się nie zgodziła - wywróciła oczami. - Idziemy do niej do domu. Jeśli masz ochotę, możesz iść z nami.

- Pewnie, że chcę - powiedział. - To o której wraca? Najlepiej by było, gdybyśmy na nią czekali.

***

Narcyza usiadła w fotelu i wyprostowała nogi. Po chwili dołączył do niej mąż. W tym samym momencie obok nich pojawił się skrzat i postawił na stoliku tacę z czajniczkiem z herbatą. Nalał gorącego wywaru do filiżanek i zniknął z cichym trzaskiem.

- Widziałaś artykuł?- zapytał, podnosząc filiżankę do ust.

- Tak, widziałam - westchnęła.

- Co z tym zrobimy? - Odstawił naczynie i zabębnił palcami o stół.

- Co mielibyśmy robić? Możemy mu zwrócić jedynie uwagę, że powinien był nam o tym powiedzieć. No i najwyższy czas, żeby znalazł sobie żonę. My wzięliśmy ślub zaraz po zakończeniu szkoły - zauważyła.

- Wyślę mu sowę - powiedział, wstając. - Zaprosimy go na obiad i wówczas powiemy mu, co o tym myślimy.

- Poczekaj - zatrzymała go. - Niech weźmie ze sobą pannę Granger, musimy poznać jego narzeczoną. I lepiej będzie, jeśli to ja do niego napiszę.

- Odmówiła mu - przypomniał Lucjusz, wracając na fotel. - Przecież to jest w nagłówku.

- Na razie, kochanie, na razie - uśmiechnęła się arystokratka, w myślach już żeniąc syna z panną Granger. - Niech zaprosi ją i tak. Bardzo chciałabym ją poznać.

***

Hermiona weszła do domu i odstawiła walizkę koło szafeczki na buty. Dopiero po chwili zorientowała się, że coś jest nie tak. Nie musiała wyłączać żadnego alarmu. Na wszelki wypadek wyjęła z kieszeni spodni różdżkę i weszła do kuchni, gotowa się bronić. Gdy już znalazła się w pomieszczeniu, zamarła. Przy stole siedziała trojka jej przyjaciół. Ginny trzymała Harry’ego za rękę i oboje uśmiechali do niej. Ron natomiast był zły i widziała to bardzo wyraźnie.

- Możesz nam to wyjaśnić? - zażądał, gdy ledwo co pojawiła się w pomieszczeniu. Położyła różdżkę na stół i usiadła przy nim. Dobrze wiedziała, o co mu chodzi. Najpierw jednak musiała ubrać w słowa to, co chciała im powiedzieć. Ginny doszła do wniosku, że przez chwilę lepiej się nie odzywać i gestem nakazała Harry’emu ciszę . Była gotowa interweniować w każdej chwili, gdyby rozmowa zaczęła przybierać nieodpowiedni kierunek.

- Między mną a Malfoyem nic nie ma. To był jego głupi dowcip - powiedziała.

- Więc skąd te artykuły? I to? - wskazał na stertę listów, którą wcześniej podniósł z wycieraczki.

- Ronaldzie - powiedziała, czując, że jej cierpliwość została wystawiona na próbę. - Ja i ta tleniona fretka nie jesteśmy i nie będziemy razem. Jeśli mi wierzysz, możesz zostać i spędzimy ten dzień razem, tak jak kiedyś. Jeśli nie - wiesz, gdzie są drzwi.

- Dobra, dobra, wierzę - skapitulował Ron, dochodząc do słusznego poniekąd wniosku, że Hermiona raczej nie spotykałaby się z kimś, kto przez tyle lat skutecznie uprzykrzał jej życie. - Ale nie mogę zostać długo, mam już plany na wieczór. - Ginny uniosła wysoko brwi i po raz pierwszy od powrotu Hermiony zabrała głos w rozmowie.

- Jakie, braciszku? - zapytała, uśmiechając się do niego. Harry i Hermiona wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Oboje podejrzewali to samo i zdążyli to już ustalić podczas ostatniej wizyty brunetki w Norze.

- Obiecałem pomóc Georgowi w sklepie - powiedział, patrząc się na ścianę.

- To dziwne, mnie wspominał, że dziś ma jakąś randkę - wspomniał mimochodem Wybraniec, a Ron spłonął ognistym rumieńcem, chyba nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

- Zmienił plany - stwierdził niezbyt przekonująco. Hermiona poczuła, że powinna zmienić temat.

- Co powiecie na wypad na Pokątną? - zaproponowała. - Mam dziś wolne i chciałabym kupić kilka nowych książek. Muszę też zacząć szukać nowego mieszkania. - Czuła się wspaniale, mając ich wszystkich przy sobie. Rzadko mogli się spotkać we czwórkę. Rozmijali się, mając dość nieregularne godziny pracy, więc każda z takich chwil była dla niej bardzo cenna.

- Fantastycznie - ucieszył się Harry. - Ja muszę kupić sobie nowy zestaw do konserwacji Błyskawicy, a Ron wspominał coś o zapasie piór do sklepu. Wy mogłybyście iść do jakiegoś sklepu z ubraniami albo - dodał, widząc uważne spojrzenie Hermiony - zajrzeć do jakiejś księgarni. Potem spotkalibyśmy się na obiad, co wy na to? - Ginny pokiwała głową. Ron również wyraził zgodę, choć był pewien, że nie wspominał nic o potrzebie zakupu piór do sklepu. Takie rzeczy załatwiał przez sprzedaż wysyłkową. Widocznie jednak jego przyjaciel miał coś ważnego do zrobienia, o czym na razie nie chciał mówić, nie widział więc powodu, by zaprzeczać jego stwierdzeniu.

- Jasne - odpowiedziała Hermiona. - Ale będę musiała się jeszcze rozejrzeć za nowym mieszkaniem. Chciałabym wynająć coś większego - przypomniała .

- Z mieszkaniem poczekaj do obiadu, dobra? - poprosił Harry. - Być może będę coś dla ciebie miał, ale najpierw muszę się upewnić.

- W porządku - wzruszyła ramionami brunetka, a Ginny spojrzała dziwnie na swojego ukochanego. Wietrzyła podstęp i postanowiła odkryć za wszelką cenę, co takiego planuje jej wybranek.

***

Na Pokątnej czwórka przyjaciół rozdzieliła się. Dziewczyny poszły w prawo, panowie natomiast w lewo, w stronę sklepu z akcesoriów do mioteł.

- Stary, mogę liczyć na twoją dyskrecję, prawda? - spytał Harry, zatrzymując Rona przed wejściem do sklepu.

- Pewnie - obruszył się Ronald. - O co chodzi?

- Muszę podpisać umowę najmu na mieszkanie. Ale nie do końca wiem, które wybrać.

- To co robimy na Pokątnej? - zdziwił się rudzielec. - Przecież tu nie ma takiego czegoś.

- Trzy budynki dalej jest magiczna agencja nieruchomości. Sprzedają mieszkania i domy w mugolskiej części Londynu, ale takie specjalnie przystosowane do używania przez czarodziei.

- No to chodź - pociągnął go za rękaw.

- Poczekaj - powstrzymał go Harry. - Tam stoją Hermiona i Ginny. Musimy udawać, że idziemy do sklepu z miotłami. Chodź. - Weszli do sklepu, gdzie od razu zaczęli się kłócić o to, która miotła jest najlepsza.

Tymczasem Hermiona i Ginny stały za rogiem i obserwowały chłopaków, jak dyskutują przed sklepem, a potem wchodzą do niego.

- Widzisz? - powiedziała Hermiona. - Poszli do sklepu, tak jak mówili.

- Nie - stwierdziła Ginny. - Harry od kilku dni jest nieswój. Coś się stało i nie chce mi powiedzieć co.

- Na pewno nie - sprzeciwiła się Hermiona. - A teraz chodź, potrzebuję jakiejś książki o quidditchu.

- Czyżby wpływy niedoszłego narzeczonego? - roześmiała się Ginny.

- Nie - odpowiedziała spokojnie, ignorując złośliwy prztyk przyjaciółki. - Po prostu pomyliłam ostatnio ścigającego z pałkarzem.

- Więc lepiej nie wspominaj o tym Ronowi - stwierdziła ruda. - Ani Harry’emu.

- Ode mnie tego nie usłyszą. - W tym momencie stanęły pod księgarnią i Hermiona już chciała do niej wejść, gdy głos towarzyszki osadził ją w miejscu.

- Pójdziemy tam, pod warunkiem, że pozwolisz mi wybrać sobie potem sukienkę.

- Muszę? - spytała niechętnie brunetka.

- Tak - powiedziała bezlitośnie - w jej mniemaniu - Ginny.

***

Draco wrócił do domu i przeciągnął się z zadowoleniem. Na wieczór umówił się z Blaisem. Pansy obiecała przygotować kolację. Ok, zamówić kolację. Ale zawsze to lepsze, niż jedzenie samemu u siebie w domu. A jeszcze tylko półtora dnia i zobaczy się z Granger. Znowu będzie mógł ją powkurzać. Uwielbiał, gdy się denerwowała i rumieniła ze złości. Prowokowanie jej było naprawdę niezłą zabawą.

Wszedł do swojej wielkiej, przestronnej kuchni i dojrzał stertę listów. Większość była od zszokowanych byłych mieszkańców Slytherinu, którzy nie mogli uwierzyć w to, że mógł oświadczyć się Granger i jeszcze bardziej tym, że mu odmówiła. Najgrubsza koperta była zaadresowana drobniutkim pismem jego matki. Przeleciał szybko wzrokiem tekst i uśmiechnął się do siebie. Pod koniec wiadomości jego uśmiech zrzedł. Chcielibyśmy poznać pannę Granger. Jeśli jest to możliwe, zaproś ją na jutrzejszą kolację. Nawet jeśli faktycznie odrzuciła Twoje oświadczyny. Potwierdź proszę jej obecność. Matka.

- Jeszcze czego - burknął do siebie. Zdawał sobie jednak sprawę, że nie za bardzo ma inne wyjście. Skoro jego matka chciała poznać Granger, powinien jej to umożliwić. Zwłaszcza, że bardzo rzadko go o coś prosiła.

Chyba będzie musiał napisać list do Granger i poprosić, żeby mu jutro towarzyszyła.

***

- Hermiona, naprawdę powinnaś częściej się tak ubierać - stwierdziła Ginny, stając za przyjaciółką i podziwiając ich odbicie w lustrze. Sukienka miała czarną górę bez ramiączek, srebrny pasek i kremowy, rozszerzany dół. Brunetka uśmiechnęła się do odbicia.

- Faktycznie, jest niezła - przyznała.

- Niezła? - obruszyła się Ginny. - Dziewczyno, masz idealną figurę do takich strojów. Bierzemy ją - powiedziała do ekspedientki.

- Ale… - próbowała zaprotestować Hermiona.

- Nie dyskutuj ze mną - powiedziała ruda. - Nie masz wyjściowej sukienki, a ja mam wrażenie, że niedługo może ci się przydać. Poza tym, niedługo będziemy musiały wybrać ci coś na mój ślub.

- Chyba żartujesz. - Machnęła jednak różdżką, a sukienka wylądowała na ladzie, ona natomiast z powrotem była ubrana w codzienne ubrania.

- Dwieście galeonów - stwierdziła ekspedientka. Ginny nie pozwoliła Hermionie na rozmyślania nad ceną i wyjęła jej portfel z reki. Odliczyła odpowiednia sumę, a potem wypchnęła przyjaciółkę ze sklepu. Jedno machnięcie różdżki brunetki wystarczyło, żeby torba pojawiła się w mieszkaniu Hermiony, podobnie jak wcześniej te z książkami. Dziewczyny usiadły w znajdującej się nieopodal kawiarence Floriana Fortesque i zamówiły dwie porcje lodów.

- Co sądzisz o Malfoyu? - zapytała Ginny, gdy kelner postawił przed nimi duże pucharki.

- Słucham? - zdziwiła się.

- No wiesz, zmienił się i w ogóle… Nawet nie jest tak złośliwy...

- Wciąż jest taki sam - stwierdziła Hermiona, łyżeczką atakując lody.

- Zmienił się - pokręciła głową Ginny. - Zauważyłaś jak wyprzystojniał?

- No dobra, jest przystojny - przyznała niechętnie brunetka. - Zadowolona?

- Zadowolona - uśmiechnęła się radośnie Gin, nawet nie zdając sobie sprawy, jak bardzo przypomina w tej chwili swoją matkę. Między kobietami zapadło milczenie.

- Cześć, dziewczyny. - Nagle pojawili się przy nich Harry i Ron.

- Już załatwiliście? - zapytała Herm, posyłając Gin znaczące spojrzenie.

- Tak - powiedział Harry. Kobiety właśnie skończyły lody i wstały od stolika.

- To co, idziemy na obiad? - Ginny uśmiechnęła się do narzeczonego.

- Oczywiście. Ale musimy się przejść. - Hermiona spojrzała na Rona, który również wydawał się być zaskoczony. Wzruszył ramionami, ale posłusznie podążył za przyjacielem. Ginny chwyciła Harry’ego za rękę i poszli przodem. Hermiona ruszyła za nimi, a Ron dogonił ją w dwóch dużych krokach.

- Naprawdę dziś pracujesz z Georgem? - spytała. Zarumienił się.

- Oczywiście, że tak - powiedział. - Co innego miałbym robić?

- To tutaj - przerwał im Wybraniec. Hermiona obiecała sobie, że i tak dowie się, co takiego ukrywa przed nimi rudowłosy przyjaciel.

- Śliczna - zachwyciła się Ginny.

- Poczekaj, aż zobaczysz w środku. - Wpuścił ich wszystkich przed sobą, a kelner, który natychmiast go rozpoznał,poprowadził ich do stolika w rogu sali. Usiedli w oczekiwaniu na karty.

- Ginny, mam dla ciebie niespodziankę - powiedział lekko zdenerwowany, gdy już trzymali w dłoniach karty i wyjął z kieszeni maleńkie pudełeczko. Położył je przed sobą na stole i powiększył odpowiednim zaklęciem, a potem przesunął w stronę ukochanej. Ruda otworzyła opakowanie i znalazła w nim… kolejne pudełeczko. Otworzyła je i sytuacja się powtórzyła. Harry uśmiechnął się. Kobieta rozwiązała ostatnią wstążkę i ze zdumieniem wzięła do ręki klucz.

- Czy to…? - zawiesiła głos.

- Tak - stwierdził. - To klucz do naszego nowego domu.

- Kupiłeś nam dom? - zapytała. Mężczyzna wstrzymał oddech, nagle zastanawiając się, czy zrobienie tego bez jej wiedzy było dobrym pomysłem.

- Tak - zawahał się.

- To fantastycznie - rzuciła mu się na szyję. Odetchnął z ulgą. Gdy Ginny już się od niego oderwała i usiadła z powrotem na swoim miejscu, odwrócił się do Hermiony.

- W sumie to mam dla ciebie propozycje. Wiesz, że mam całkiem spore mieszkanie obok City. Nie będzie mi już potrzebne, więc jeśli chcesz, możesz je sobie wziąć.

- Chcesz mi je podarować? - zdziwiła się. - Nie ma mowy.

- Czemu nie? - On też był zdumiony. Sądził, że zrobi jej dużą przyjemność. Zapomniał jednak, że ma do czynienia ze swoją przyjaciółką, która nader wszystko lubiła być niezależna.

- Harry, to jest mieszkanie. Ogromne mieszkanie i na pewno bardzo drogie. Mowy nie ma, żebym je od ciebie tak po prostu wzięła.

- Więc możesz je odkupić. Będzie cię kosztowało dziesięć galeonów.

- Harry… - chciała dalej protestować, ale nie było jej dane to zrobić.

- Po prostu przemyśl moją propozycję, dobrze? - poprosił.

- No dobrze - skinęła głową. W tej samej chwili podszedł do nich kelner.

- Czy już się państwo na coś zdecydowali?

***

czytam = komentuję