22. Taniec, odwiedziny i sen

Cześc.

Urwałam pięć minut z pracy, aby w końcu opublikować - so, enjoy.

Wasza,

eMKa

***

- Ładna była ta sukienka - powiedziała w zamyśleniu Hermiona.

- Tak myślisz? - zapytał natychmiast Draco, znów wymieniając porozumiewawcze spojrzenia z Jacquesem.

- Mhm - mruknęła, sięgając po kieliszek wina i upijając z niego łyk.

- Chciałabyś ją dostać? - zainteresował się Francuz.

- Nie. - Pokręciła głową w zamyśleniu. - Nie chciałabym. - Brzmiała dość przekonująco, jednak nie dość, aby blondyn jej uwierzył.

- Czemu? - spytał niewinnie.

- Była za droga. - Wzruszyła ramionami.

- Chodź - powiedział nagle Malfoy. - Zatańczymy.

- Ale… - Chciała zaprotestować.

- Chodź. - Chwycił ją za nadgarstek i pociągnął za sobą. - Chyba nie masz zamiaru spędzić całego wieczora przy stole?

- Jacques… - Szukała ratunku u przyjaciela.

- Nie ma najmniejszego problemu. - Posłał jej szeroki uśmiech, gdy spiorunowała go wzrokiem. - Ja zatańczę z Agnes, co ty na to? - Zwrócił się do siedzącej u jego boku koleżanki, która czekała na to cały wieczór.

- Chętnie - odpowiedziała, wstając i podając mu dłoń.

- Widzisz? Teraz nie masz już wyjścia. - Blondyn miał na twarzy uśmiech pełen satysfakcji.

- Nie wierzę - jęknęła dziewczyna. - Teraz będziecie spiskować za moimi plecami, tak?

- Obaj wiemy, że tego chcesz - rzucił jej przyjaciel. - Więc baw się dobrze. - Pociągnął swoją towarzyszkę na parkiet, zostawiając Anglików samych.  

- Czyli wy wiecie lepiej, czego chcę? - Drgnęła, kiedy poczuła dłoń blondyna w dole pleców. Popchnął ją lekko do przodu.

- Uznajmy, że mi łatwiej sprecyzować twoje pragnienia, których się obawiasz. - Uśmiechnął się przeciągle.

    Z westchnieniem pozwoliła mu się objąć i poprowadzić na środek parkietu, mając świadomość, że nie ustąpi.

- Jeden taniec - zaznaczyła.

- Tak, tak - wyszeptał jej do ucha, przyciągając ją bliżej siebie. - Już kiedyś to od ciebie słyszałem, wiesz?

- Myślisz, że tym razem też się zgodzę? Nie będę na twoje zawołanie.

- Udowodniłaś już to ostatnio. - Uśmiechnął się. - Ale i tak zawsze robisz wszystko, na co masz ochotę.

- Wszystko, mówisz - powiedziała powoli, unosząc twarz do góry i patrząc mu w oczy.

- Dokładnie tak. - Nawet się nie zorientowali, że parkiet jest prawie pusty i że chyba wszyscy goście patrzą na nich.

- Nawet to, czego nie powinnam?

- Miewasz przebłyski rozsądku - rzucił z rozbawieniem.

- Przebłyski? - Uniosła brwi. Ciągle poruszali się w rytm wygrywanej melodii.

- No, jak na przykład w chwili, w której przyznałaś, że ci się podobam.

- Kiedy ja… - Przechylił ją ku ziemi i szybko uniósł do pionu, orientując się, że z lewej strony dobiega go zachwycone oooooch jakiejś dziewczyny.

- Proszę cię - zakpił. - Może kiedy pocałowałaś mnie w deszczu? Albo zgodziłaś się, żebym spał koło ciebie?

- Możesz mieć rację - mruknęła trochę wbrew sobie.

- Wiem. - Przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie i - ku zadowoleniu Jacquesa - pocałował ją.

***

- Wracamy? - spytał Draco. Hermiona zerknęła na zegarek.

- Dobry pomysł - przyznała. - Zadzwonię po taksówkę - zaproponowała.

- Żartujesz? Możemy się teleportować - przypomniał jej blondyn.

- W tym stanie? - Spojrzała na niego karcąco. - Pojedziemy taksówką - zdecydowała młoda kobieta. Wybrała numer i swoim idealnym francuskim zamówiła kurs do hotelu.

- Wiesz co? - zapytał pięć minut później, opierając się nonszalancko o ścianę hotelu i patrząc na nią wesoło. - Ta przejażdżka taksówką to nie musi być taki zły pomysł.

- Tak sądzisz? - zdziwiła się.

- No pewnie. Będziemy mieć więcej czasu dla siebie w hotelu. - Malfoy nachylił się ku niej i pocałował ją lekko, wyczuwając, że się uśmiecha.

   

***

W hotelu

- Pomogę ci z tą sukienką - zaproponował, przesuwając dłonią po jej karku.

- Słucham? - Wciągnęła głośno powietrze.

- Wyglądasz w niej obłędnie, ale jeszcze lepiej bez niej - wyszeptał jej do ucha, gdy jego palce zajęły się zamkiem jej stroju.

- Jesteś niemożliwy. - Pokręciła lekko głową, sama się sobie dziwiąc, że mu na to pozwala.

- I właśnie dlatego tak ze mną szalejesz.

- Tego to akurat nie powiedziałam. - Spojrzała na niego przez ramię, a on pocałował ją szybko. Nie zaprotestowała, obracając się ku niemu i patrząc mu w oczy. Jego dłonie zsunęły jej sukienkę do końca, a ona objęła go jeszcze mocniej, aż w końcu ich ciała rozdzielała tylko jego koszula.

***

- Hej, wstawaj - mruknął blondyn, słysząc pukanie do drzwi.

- Cholera jasna, Ginny. - Brunetka poderwała się na równe nogi, patrząc w przerażeniu na drzwi sypialni. Uderzyła partnera przypadkiem w nos, a on przytknął do niego dłoń i patrzył ze zdumieniem na krew, podczas gdy ona zbierała jego rzeczy i przerzucała je do salonu.

- Może mi pomożesz? - rzucił, rejestrując, że młoda kobieta rozglądała się po sypialni, szukając jego własności.

- Jasne. - Mruknęła jakieś zaklęcie, wypychając go przed sobą z pokoju.

- Mogłabyś się też ubrać - zasugerował z rozbawieniem. Zerknęła na siebie, zauważając, że ma na sobie tylko jego koszulkę, a jej policzki pokrył rumieniec.

- Dobry pomysł. - Sięgnęła po jeansy i wciągnęła je na siebie. Draco w tym czasie również zdążył narzucić na siebie ubrania i szybko zaścielić łóżko po swojej stronie, przenosząc pościel na kanapę w salonie. Hermiona położyła tylko palec na ustach i uśmiechnęła się lekko z aprobatą, gdy skinął głową, rozumiejąc jej motywy. Następnie otworzył drzwi Ginny, która od razu posłała mu rozbawione spojrzenie.

- Cześć - powiedział, odsuwając się na bok.

- Cześć - wyszczerzyła się, od razu lustrując spojrzeniem wnętrze apartamentu. Ku swojemu zdumieniu, zobaczyła, że na kanapie leży pościel, na oparciu krzesła wisi jakaś bluza, a czarna skórzana kurtka przewieszona jest przez oparcie kanapy. - Gdzie Miona? Mam nadzieję, że powiedziała ci, że przyjeżdżam i zostaję na jedną noc…  - zawiesiła głos w oczekiwaniu na odpowiedź, jednocześnie szukając jakichś śladów tego, że w pokoju wydarzyło się coś więcej.

- Chyba śpi - skłamał. - Nie mam pojęcia, nie wchodziłem do jej sypialni. Pewnie… - Sam już nie wiedział, co wykombinować.

- Wcale nie śpię - przerwał mu lekko “zaspany” głos brunetki, która opuściła sypialnię i właśnie kończyła rozczesywać mokre włosy.

- Hermiona. - Ginny rzuciła się w jej ramiona. - Tęskniłam.

- Nie było mnie tydzień - zaśmiała się dziewczyna, odwzajemniając uścisk. Ruda odsunęła ją od siebie i spojrzała jej uważnie w oczy.

- Nie masz pojęcia, jakie to straszne, przebywać non stop w towarzystwie mężczyzn i nie móc do ciebie wpaść…

- Wychowałaś się wśród braci - zauważył Draco.

- I dlatego to takie straszne - powiedziała. - Przyzwyczaiłam się, że mam Hermionę pod ręką i że zawsze możemy się zobaczyć. A teraz Ronald jeszcze pokłócił się ze swoją dziewczyną. Pomylił ją z Parvati. Nie wiem, jak mógł, no ale to on… - urwała, wzdychając nad jego głupotą.

- Zobaczysz, jak już się pobierzemy, będziemy mieszkać na tyle blisko siebie, że wystarczy, że przejdziesz na drugą stronę ulicy, żebyś mogła się z nią zobaczyć - obiecał z rozbawieniem. W sumie miała rację. Sam miałby koszmary, gdyby musiał mieszkać z tymi wszystkimi rudzielcami w jednym domu na co dzień. I nie miało żadnego znaczenia, że ich stosunki częściowo się unormowały.

- Miona? - Brwi rudej podjechały do góry.

- Żadnego ślubu nie będzie - zaznaczyła od razu.

- Wolisz tak bez? Mnie też pasuje - kpił dalej Malfoy, przeczesując dłonią włosy. Otworzyła usta, a potem je zamknęła, rumieniąc się jednocześnie na wspomnienie poprzedniej nocy.

- Żadna forma związku nie wchodzi w grę - powiedziała w końcu. - A teraz chodź, Gin, pokażę ci, gdzie będziesz dziś spała.

***

- I jak? - zapytała Blaise’a Pansy. - Myślisz, że nam się udało?

- Chyba tak - powiedział. - Wiewiórka pojechała tam sprawdzić, co i jak.

- Żeby tylko nic nie zepsuła… - zastanawiała się kobieta.

- Spokojna głowa - zaśmiał się jej mąż, podając jej szklankę z sokiem i samemu sięgając po whisky. - Ona im jeszcze pomoże, jak będzie trzeba, sama zobaczysz.

- No dobra - mruknęła. - W sumie, Granger jest całkiem miła. Nie tak źle byłoby mieć ją w rodzinie.

- I tylko ona umie przywrócić Draco do pionu jednym zdaniem - potwierdził jej słowa.

***

    Wieczorem, w restauracji…

- Położę się - powiedziała Hermiona. - Boli mnie głowa.

- Odprowadzę cię - rzucił natychmiast blondyn i wstał, aby odsunąć jej krzesło. Ginny posłała im zaintrygowane spojrzenie i przestawiła lekko swoje krzesło, aby znaleźć się bliżej Mileny, która z kolei siedziała koło Kyle’a i rozmawiała z nim cicho.

- W porządku - stwierdziła tylko. - Ja też niedługo przyjdę.

    Potrzebował całej siły woli, aby nie położyć dłoni na jej talii i nie przyciągnąć jej bliżej siebie, ale przecież ich milczące porozumienie zakładało, że ani jednym słowem czy gestem nie dadzą swoim przyjaciołom i innym znajomym do zrozumienia, że między nimi wydarzyło się coś więcej.

- Naprawdę boli cię głowa, czy to była tylko wymówka? - zainteresował się, gdy już znaleźli się sam na sam.

- Naprawdę - przyznała po chwili.

- Masz eliksir? - zapytał blondyn, a ona poczuła w brzuchu motylki. Teoretycznie było to zwykłe pytanie, ale sposób, w jaki je zadał… Zupełnie, jakby się o nią troszczył i naprawdę mu zależało.

- Mam - westchnęła. - Ale nie umiem po nim zasnąć. A przeciwbólowego i nasennego nie można mieszać.

- Znajdziemy na to sposób - obiecał, otwierając przed nią drzwi ich wspólnego pokoju.

- Jaki? - Brunetka zmarszczyła brwi.

- Zaraz zobaczysz. - Na twarzy miał pewny siebie uśmieszek, wiedząc z góry, jak zareaguje na to, co sobie wymyślił.

    Draco został w salonie, podczas gdy ona szukała w walizce eliksiru. Zażyła go i przebrała szybko w piżamę, nawet nie mając siły, aby wziąć krótki prysznic. Hermiona zajrzała tylko do salonu, aby powiedzieć mu dobranoc, ale on poderwał się z sofy na równe nogi i podszedł do niej, odgarniając kilka loków z jej twarzy.

- Już lepiej? - zapytał, patrząc uważnie jej w oczy.

- Tak - mruknęła, ale nie zabrzmiało to zbyt przekonywająco.

- Właśnie widzę. Chodź. - Chwycił ją za nadgarstek i pociągnął za sobą w stronę łóżka.

- Co ty robisz? - zaprotestowała, stając w miejscu.

- Pomagam ci zasnąć - powiedział Malfoy tonem nieznoszącym sprzeciwu. - No już, kładź się - zarządził.

- A jak nie? - Zerknęła na niego przekornie, znów czując poruszenie w swoim brzuchu.

- Nie przeciągaj struny - zagroził z lekkim rozbawieniem. Zawsze uparta, zawsze niezależna.

- Niech ci będzie - ustąpiła mu po chwili. - Ale tylko ten jeden raz.

- Z pewnością. - Uśmiechnął się wyrozumiale, kładąc się koło niej i obejmując w pasie ramieniem.

- Co…? - zaczęła i przerwała od razu, aby zdusić ziewnięcie.

- Śpij - powiedział po prostu.

Na jej ustach błysnął chwilowy uśmieszek, gdy układała się wygodniej i przytuliła się do niego. Sam zamknął oczy i oparł głowę na poduszce, czując się trochę dziwnie. Po krótkiej chwili doszedł jednak do wniosku, że jest mu przyjemnie i że w zasadzie to nie miałby nic przeciwko, aby tak było częściej.

***

- To jak tam między Hermioną a Draco? - spytała Mileny Ginny, zerkając ciekawie na nią i zauważając, że pod stołem za rękę trzyma ją Kyle.

- Nie mam pojęcia - przyznała szczerze.

- Nic się nie wydarzyło? - Ruda była zawiedziona. Druga kobieta zawahała się chwilę.

- Widziałam, jak raz się pocałowali - rzuciła. - W zasadzie, wszyscy widzieli.

- Kiedy? I gdzie?! - zaciekawiła się dziewczyna natychmiast.

- W swoim pokoju, graliśmy w butelkę - wyjaśniła jej. - Dostała takie zadanie. I… Wyglądali wtedy, jakby zapomnieli o całym świecie.

- To dobrze. - Gin wyglądała teraz na usatysfakcjonowaną. Zdusiła ziewnięcie. - Wybaczysz mi? - spytała. - Jestem zmęczona. - Oparła dłonie na coraz bardziej zauważalnym brzuchu i posłała jej przepraszające spojrzenie.

- Oczywiście. - Tamta posłała jej uśmiech. - Odpocznij. Ciąża w takim upale to nic przyjemnego.

    Weszła do apartamentu po cichu, nie chcąc obudzić Draco, który - wedle wcześniejszych słów Hermiony - powinien spać na kanapie. Tam go jednak nie było. Wytężyła słuch, jednak w łazience panowała cisza, podobnie jak w sypialni, którą miała dzielić z przyjaciółką. Z domyślnym uśmieszkiem podeszła do przejścia do pomieszczenia i po chwili intensywnego nasłuchiwania dwóch spokojnych oddechów, uchyliła lekko drzwi, a jej wzrok spoczął na przytulonych do siebie postaciach. Zdusiła dłonią pełen zadowolenia chichot i zamknęła za sobą cicho drzwi, zostawiając ich samych. Nie miała najmniejszego zamiaru ich obudzić, niech śpią, jak śpią. Niekoniecznie też musiała mówić im, że wie, jak spali. Chociaż… Z drugiej strony, będzie mogła sobie na nich poużywać, gdy już zażąda wyjaśnień.

    Z pewnością obserwowanie, jak we dwoje będą próbowali znaleźć jakieś logiczne kłamstwo, będzie bardzo zabawne…